“ေဟ့ေကာင္ … ထထ ! မင္းဆိုက္ကား အားတယ္မဟုတ္လားကြ”ဆိုၿပီး ကိုယ္ကိုပုတ္ကာ လႈပ္ႏိွဳးေနတဲ့ ကာလသားေခါင္း ကိုဖိုးေထာင္ႀကီးေၾကာင့္ ဖိုးသုတစ္ေယာက္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ဆိုက္ကားေပၚ စက္ေတာ္ေခၚ ေနရာမွ ႏိုးရေတာ့တယ္။ “ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးေတာင္ ဇက္က်ိဳးေနပံုေထာက္ရင္ မင္းႏွယ္ေတာ္ေတာ္ ေရခ်ိန္ကိုက္ေနၿပီနဲ႔တူတယ္”လို႔ ေျပာတဲ့ ကိုဖိုးေထာင္ႀကီးကို “မေသာက္ရေသး ပါဘူးဗ်ာ။ဒီမွာ ဆဲြမေကာင္းလို႔ ညစ္ညစ္နဲ႔ အိပ္ေနတာပါဗ်”လို႔ ကိုဖိုးေထာင္ႀကီးကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ “ဆဲြမေကာင္းရင္လည္း ငါ့ကို ကားဂိတ္လိုက္ပို႔ခ်ည္ကြာ”ဆုိၿပီ
တက္ထိုင္ဖို႔ ဟန္ခ်ီပါေတာ့တယ္။ ကိုဖိုးေထာင္ႀကီးတစ္ေယာက္လည္း ဆိုက္ကားေပၚတက္ထိုင္ရင္း လမ္းမွာ ဆဲြမေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေတြ ဖိုးသုညတစ္ေယာက္ ညည္းညဴမိေလေတာ့တယ္။
ကားဂိတ္ကို ေရာက္ေတာ့ကိုဖိုးေထာင္ႀကီးက သနားၿပီး ဆိုက္ကားခအျပင္ ထမင္းစားဖို႔မုန္႔ဖိုး
တစ္ေထာင္ေပးခဲ့ေလရဲ႕။လက္ထဲ ေငြစေလးေရာက္တာနဲ႔ ဘံုဆိုင္ကို အေျပးေလးႏွင္ေတာ့တဲ့ ဖိုးသုည ...
ေဒၚ၀ိုင္းစိန္ေရ “ေဇတစ္လံုးနဲ႔ လက္ဖက္သုပ္ တစ္ပဲြခ်ဗ်ာ” … “ဟဲ့ ဖိုးသု နင္ေနာ္ အေၾကြးစာရင္းမွာေတာင္ သံုးေထာင္ျဖစ္ေနၿပီ…နင့္အေၾကြးေ
ေတြ႔လား…ဘယ္သူမွ ခင္ဗ်ားဆီက အေၾကြးမေသာက္ဘူး။ အရင္အေၾကြးကို အရင္အေၾကြးစာရင္း
အတိုင္းမွတ္ထား
အမတ္မ်ားလိုပဲ အေၾကာင္းအက်ိဳးမသိဘဲလႊတ္ေဆာ္ဖို႔ပဲ …. ဟားဟား ဟား …. ရယ္ရယ္ေျပာေျပာနဲ႔ ဖိုးသုတစ္ေယာက္မွာေသာက္ခ်င္တဲ့ အရက္ စားပဲြေသာက္လည္းေရာက္ေကာ တရစပ္ေမာ့ေတာ့တာပါပဲ …
ဖိုးသုတစ္ေယာက္ ေခါင္းမေထာင္ႏိုင္ေအာင္မူးၿပီဆိ
အေမစုပဲရိွတယ္ဗ်… သားတို႔အားလံုးရဲ႕အေမ ျမန္မာျပည္ရဲ႕မိခင္ ခြပ္ေဒါင္းတို႔ရဲ႕အရွင္ေရ”…ဆို
ဆိုင္မွာေသာက္ေနတဲ့သူေတြ မင္းရဲ႕ အာၿပဲသံႀကီးနဲ႔ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္…ျပန္ေတာ့
ျပန္ေတာ့ကြာ”ဆိုၿပီး ေဒၚ၀ိုင္းစိန္ရဲ႕ေယာက်ၤား ဦးလွေဆြက ေျပာေလေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေရခ်ိန္ကိုက္ၿပီး ဆိုက္ကားကို ဒယိမ္းဒယိုင္နင္းလာတဲ့ဖိုးသုတစ္ေယာက္ … လမ္းမွာ ဟိုလူတိုက္မိေတာ့မလို၊ ဒီလူတိုက္မိေတာ့မလိုနဲ႔… “အာ…ဒီေကာင္ေတာ့ ငါတို႔ကိုတိုက္မိေတာ့မွာပဲ…
မူး
ေျပာဆိုၾကတာေပါ့ … ဖိုးသုမွာေတာ့ လူအမ်ားေမတၱာခံယူၿပီးအိမ္ျပန္ခဲ့ရွာေပါ… “အဲ့ေကာင္ ဖိုးသုညဟာ မိဘမဲ့ေလးမို႔ အမ်ားကကရုဏာသက္မလား မေျပာနဲ႔… ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဖ်က္ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ေကာင္…
ရုပ္ကေလးက သနားကမားနဲ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အရက္သမားကိုျဖစ္လို႕” ဟုတ္ပ။ ကိုျမင့္ေဇာ္ေရ …
ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးကို ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးသမီး မိသိဂီက ဘယ္ဘ၀ေရစက္ရယ္မွန္းမသိ…ေစတနာ
ရပ္ကြက္ကလူေတြ ေျပာရင္လည္း ေျပာစရာေပေလ… ဖိုးသုကို သနားလို႔ မုန္႔ဖိုးပဲဖိုးမ်ားေပးရင္ သူက ဘံုဆိုင္ကို တန္းလစ္ေတာ့တာ။ အရက္ႀကီးပံုမွန္ေသာက္သံုးကာ မွီ၀ဲေလေတာ့ ရုပ္သြင္က ရိွရင္းစဲြ
၂၂ႏွစ္ထက္ကို ပိုရင့္ေရာ္လို႔ေနေတာ့တယ္။ ဖိုးသုက အရက္သာေသာက္တာ ငါးပါးသီလမွာ
ေလးပါးအျပည့္လံုတယ္ေနာ္…မေဖာက္
ေက်ာင္းထားေပးခဲ့ေတာ့… ဖိုးသုမွာ ေလးတန္းအထိေတာ့ ပညာသင္ၿပီး ေသစာရွင္စာေလာက္ေတာ့ ဖတ္တတ္တာေပါ့။
ဖိုးသုအရက္အမူးလြန္တဲ့ တစ္ညက … ဖိုးသုတစ္ေယာက္ သူမ်ားဒကာခံတိုက္တဲ့အရက္ေတြနင္း
ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးတဲ့ ဘိုးေအးေမာင္နဲ႔ ေတြ႔ေလေရာ … ေျမာင္းထဲ က်ေနတဲ့ဆိုက္ကားေကာ…
အမွန္က ဘိုးေအးေမာင္လည္း ကင္းပတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မို႔သာ…မဟုတ္
ေနာက္ၿပီး ေရဇလားနဲ႔ေရ၀တ္ဖတ္ေလးလည္း ယူခဲ့ဦး”ဟုဆိုကာ ဘိုးေအးေမာင္တစ္ေယာက္ ဖိုးသုကို
ျပဳစုေပးေနေတာ့တယ္။ အ၀တ္အစားေတြလဲေပး။ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ေပးၿပီးမွ ဖိုးသုကိုအသာ အိပ္ေစဖို႔ရာ ေခါင္းအံုးေလးခု၊ေစာင္ေလးၿခံဳလုပ္ထားေပးေလတယ္။
နာရီ၀က္ တစ္နာရီခန္႔ၾကာၿပီးတဲ့အခါ “အာ….ဘယ္သူေတြလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲဗ်”
ဆိုၿပီး ဖိုးသုမ်က္စိကို ပြတ္သတ္ကာ အနီးကလူေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာေမာ့ၾကည့္ေလေတာ့တယ္။ “အဖိုးကင္းတဲဆီကိုအသြား ငါ့သားဆိုက္ကားေမွာက္ၿပီး လမ္းေဘးထိုးက်ေနတာေတြ႔လို႔ အိမ္ေခၚလာ တာပါ။”ဟု ဘိုးေအးေမာင္ကဆိုေတာ့တယ္။ “ဒါနဲ႔အဖိုးတို႔လင္မယားကိုေကာ ငါ့သား သိရဲ႕လားကဲြ႔” လို႔ေျပာေတာ
ရပ္ကြက္ထဲကိုေျပာင္းလာတာ ႏွစ္လေလာက္ရိွၿပီဟုတ္။ အဖိုးက ရပ္ကြက္ရံုးနားမွာ
ကင္းေစာင့္တာေလ…ကၽြန္ေတာ္သိပါ
ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဘာလို႔အရက္ေတြေသာက္ေနရတာလဲ… အရက္ေသာက္တာ
မေကာင္းပါဘူးသားရယ္”လို႔ ဖိုးသုကို ကရုဏာသက္စြာၾကည့္ရင္း ေျပာေနတဲ့
ဘိုးေအးေမာင္ကို … “ကၽြန္ေတာ္ဟာ မိမရိွ၊ ဖမရိွ၊ မိဘမဲ့တစ္ေယာက္ပါ
အဖိုးရယ္…ဘ၀မွာ အေမရယ္ေခၚစရာလည္းမရိွ။ အေဖလို႔ အားကိုးစရာလည္းမရိွခဲ့ဘူး။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာမိဘမဲ့ဆိုေတာ့ သူမ်ားလက္ေပၚမွာႀကီးျပင္းခဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမြးစားအေဖဦးဖိုးေတဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က
၁၁ႏွစ္ပဲရိွေသးတယ္… အေဖဦးဖိုးေတမရိွေတာ့တဲ့ေနာက္ပိ
ဥဴး၀ိစိတၱေက်ာင္းက ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႀကီးက
ကၽြန္ေတာ့္ကိုသနားလို႔ေခၚထားတယ္
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥေတြလု
ဆြမ္းက်န္ကြမ္းက်န္ေလးေလးေတြစား
ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီး ေနာက္တက္တဲ့ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ တပည့္ဒကာ သားေျမးေတြ
ေနရာယူေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့၊စားတဲ့ ဘံုေနရာ ေပ်ာက္ခဲ့ရတာေပါ့။ အဲဒီမွာပဲ
ကၽြန္ေတာ့္ကို သနားလို႔ဆိုၿပီး ၁၅ႏွစ္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္ေလးမွာ ေစ်းထဲက
ငါးစိမ္းေရာင္းတဲ့ ေဒၚကုလားမက သူ႔အိမ္မွာ ၀ိုင္းလုပ္၀ိုင္းစားဆိုၿပီး
ေခၚထားျပန္တယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ ႏွစ္ႏွစ္၊သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲရိွဦး
တစ္ဘက္ရပ္ကြက္က ဖဲသမားဦးေအာင္မင္းနဲ႔
ခိုးရာလည္းလိုက္သြားပါေရာ…ကၽြန္
ကိုယ့္၀မ္းေရးကိုယ့္ဟာကို ေျဖရွင္းရေတာ့တာေပါ့။ ေနဖို႔ကိုေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက
သနားတဲ့လူေတြက ဓနိေလးပ်ဥ္ေလးေပးၿပီး၊ အေနာက္ဘက္အ၀ိုင္းထဲမွာ
တဲေလးထိုးေနလိုက္တယ္။ စားဖို႔ကိုေတာ့ သိဂႌမ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သူ႕ဦးေလးဆီက
ဆိုက္ကားေလး ယူနင္းရင္း အူမေတာင့္ေအာင္ လုပ္ရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခါတစ္ခါ
ေလာကႀကီးကိုလည္း စိတ္နာတယ္။ ခ်ိဳၿမိန္စရာမေကာင္းတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကိုလည္း
စိတ္နာတယ္။ စိတ္နာစရာေတြမ်ားလို႔ ေလာကႀကီးမွာ အရာရာကို
ထပ္မသိခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္အရက္ကို ကိုးကြယ္ခဲ့တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲကၽြန္ေတာ္ဟာ
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အရက္သမားလံုး
ဘိုးေအးေမာင္ ဖိုးသုကိုသနားမိသြားတယ္။ “သားက အဖိုးေျမးေလးအရြယ္သာသာေလးပါ။
ဒါေပမယ့္ သားေလး ေလာကႀကီးက ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ခြင့္မရေပမယ့္…
မေက်နပ္လို႔ အရွံဳးေပးဖို႔ေတာ့မႀကိဳးစားနဲ႔။ လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို
ကိုယ္ဖန္တီးတာပါ သားရယ္… အတိတ္ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္းတရားေတြေ
ျပည့္စံုခ်မ္းသာမႈမရိွေတာင္မွ ေနာင္ဘ၀ေတြ ေကာင္းဖို႔
အခုဘ၀မွာျဖည့္ဆည္းလို႔ရပါတယ္…ကံ
ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြေကာင္းရင္ ကံေကာင္းလာမွာပါ။
ျဖစ္ခ်င္တာေတြမျဖစ္တိုင္း ေလာကႀကီးကိုေတာ့အျပစ္မျမင္ပါနဲ
ဘိုးေအးေမာင္က ဆံုးမေလေတာ့တယ္။
“ကဲဗ်ာ ညဆယ့္တစ္နာရီေတာင္ထိုးေတာ့မယ္…
ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ေတာ့မယ္”ဟု ဆိုကာ ဖိုးသုတစ္ေယာက္
ဆိုက္ကားေလးကိုထုတ္ကာ ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။ ဆိုက္ကားကို သိဂီမတို႔
ဦးေလးအိမ္၀င္အပ္လိုက္တယ္ … ညဥ့္နက္ႀကီးထိ ဆိုက္ကားယူထားလည္း
ေတာ္ရံုတန္ရံုဘာမွမေျပာတတ္ေသာ မိသိဂီမ၏ဦးေလးကို ဖိုးသု ေက်းဇူးတင္မိတယ္။
ဆိုက္ကားအပ္ၿပီးတဲ့အခါ ဖိုးသု သူ႔တဲေလးဆီ သူျပန္လာလိုက္တယ္။ ဖ်ာေလးေပၚမွာ
ေက်ာခင္းရင္း အိပ္ေမာမက်ေသးခင္အထိ ဘိုးေအးေမာင္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကို
မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ေနျပန္ေတာ့တယ္
ေနာက္ေန႔မိုးလင္းေတာ့ ဘိုးေအးေမာင္တို႔အိမ္ေရွ႕နားေလး
အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္ဖြတ္ လွန္းေနတာေတြကို ဖိုးသုဆိုက္ကားေလးနဲ႔နင္းျဖတ္
ေတြ႔ေတာ့ … “ဖြားခင္ ေစ်းသြားၿပီးၿပီလားဗ်။ ကၽြန္ေတာ္
ေစ်းလိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ”လို႔လည္း ဖိုးသုေျပာေကာ “မနက္အေစာကတည္းက
သြားၿပီးပါၿပီ..သားရဲ႕။အိမ္ထဲ
ဖြားခင္ဆိုေတာ့မွ ဖိုးသုအိမ္ထဲေရာက္လာေတာ့တယ္။ “ဟာ…အဖိုးက
ညဘက္လည္းကင္းေစာင့္ထားတာ အိမ္ေရာက္တာ မအိပ္ဘူးလားဗ်”ဟုလည္း ဖိုးသုေျပာေကာ
“မင္းအဖြားကအ၀တ္ေတြထေလွ်ာ္ေတာ့ အဖိုးကလည္း ေနာက္ေဖးမွာ
ထမင္းဟင္းခ်က္ေနတာေပါ့ကြာ”လို႔ ဘိုးေအးေမာင္ကဆိုတယ္။ “အသက္ကႀကီးလာေတာ့
အိပ္ဖို႔ထက္ အျခားအေရးႀကီးတာေတြကို သိနားလည္လာတယ္..သားရဲ႕။
မျပည့္စံုတ့ဲဘ၀မွာ နားနားေနေနဇိမ္ယူဖို႔ဆိုတာ တကယ္ကိုခက္လွပါတယ္ကြာ။
မင္းအဖြားက မနက္အေစာႀကီးအဖိုးျပန္မလာခင္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ ၊
ပဲျပဳတ္ထမင္းနယ္လုပ္ထားတယ္… အဖိုးျပန္လာရင္အဆင္သင့္စားလိုက္
အဖိုးအိမ္ျပန္ေရာက္မွ သူကေစ်းသြားတာ။ သူေစ်းသြားတုန္းအဖိုးက
ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္ေပးထားလိုက္
ဘိုးေအးေမာင္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ
နံနက္ခင္းျဖစ္စဥ္ေလးေတြကိုေျပာျ
သားသမီးမရိွဘူးလားဗ်။ အဖိုးကအသက္ႀကီးၿပီပဲဟာ
ဘာလို႔ညေစာင့္လုပ္ေနေသးတာလဲဗ်ာ”
“အဖိုးတို႔ကသားသမီးမထြန္းကားဘူး ဒီရပ္ကြက္ကို ေျပာင္းမလာခင္က
မဂၤလာဒံုဘက္က ဂိုေထာင္တစ္ခုမွအေစာင့္လုပ္
အဖိုးမွညေစာင့္မလုပ္ရင္ တို႔လင္မယား ဘာနဲ႔သြားစားမလဲကြ”လို႔ေျပာရင္း
ဘိုးေအးေမာင္ ၿပံဳးေလတယ္။ “ကဲ..အဖိုးေရ အခ်ိန္ေလးရိွခိုက္
လံု႔လစိုက္လိုက္ဦးမယ္”လို႔ဆို
ဆိုက္ကားနင္းထြက္သြားေလေတာ့တယ္။
ေန႔ခင္းထမင္းစားခ်ိန္လည္းေရာက္ေ
အဖြားတို႔ အခ်ိဳတည္းရေအာင္ ဖီးၾကမ္းတစ္ဖီးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ေလး၀ယ္လာတယ္”လို႔
ဖိုးသု အိမ္ေရွ႕ကေန ေအာ္ေျပာေလေတာ့တယ္။ “ေဟ…ငါ့သားက ဒုကၡရွာလို႔ကြာ။
လာလာ…သားကိုအဖိုးတစ္ခုေျပာရဦး
အေစာက အဖိုးတို႔ဆီလာသြားတယ္။ သူတို႔လုပ္အားေပးလုပ္ေနတဲ့
ေန၀င္ဆည္းဆာဆိုတဲ့ ပရဟိတလူမႈကူညီေရးအသင္းေလးကေန အဖိုးတို႔ကို
အေထာက္အပံ့ေပးမယ့္ အေၾကာင္း လာေျပာသြားတယ္..သားေရ”ဆိုၿပီး
ဖိုးသုကိုေျပာျပေလေတာ့တယ္။ “ကဲသား..အဖြားတို႕ဆီမွာပဲ ထမင္းစားသြားခ်ည္။
ေန႔လည္စာမစားရေသးဘူးဟုတ္။ အဖြားထည့္ခဲ့လိုက္မယ္”ဟုဆိုကာ
ေနာက္ေဖးဘက္၀င္သြားေလတယ္။ ဖိုးသုတစ္ေယာက္ ထမင္းစား ေနရင္းကေန
“သိဂႌမတို႔လုပ္ေနတဲ့ ေန၀င္ဆည္းဆာ ပရဟိတလူမႈကူညီေရးအသင္းက ဘာလို႔
အဖိုးတို႔ကို ေထာက္ပံ့မွာလဲ..အဖိုးရ။ ကၽြန္ေတာ္မရွင္းလို႔ေနာ္”လို႔
ေမးေတာ့ “သူေျပာျပတာေတာ့..သားရယ္။
သားသမီးမရိွ။ႏြမ္းပါးခ်ိဳ႕တဲ့မေ
သူတို႔အသင္းက လစဥ္ေထာက္ပံ့ေငြေပးလွဴမယ္ဆိုလား
အဖိုးေကာ ရမယ္လို႔ေျပာသြားတယ္သားရ”လို႔ ဘိုးေအးေမာင္ ေျပာျပေလေတာ့တယ္။
ဖိုးသုခါတိုင္းလို ဘံုဆိုင္မသြားေတာ့တာၾကာၿပီ…တစ္ေ
လမ္းထိပ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေန သိဂႌမျပန္အလာကို ေစာင့္ေနေလတယ္။ “ေဟ့…
သိဂႌမလာဦးဟ။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဦး”ဆိုၿပီး ဖိုးသုလွမ္းေခၚေတာ့ “အမေလး။
ၾကားသား မိုးႀကိဳး..ကိုယ္ေတာ္က အရက္ဆိုင္မထိုင္ဘဲ ဘယ္လိုလုပ္
လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနတာလဲ”လို႔ သိဂႌက ခနဲ႔ေတာ့တယ္။ နင္အပိုေတြမေျပာနဲ႔။
“ငါအရက္ေသာက္ရင္လည္း ငါကိစၥ။ ငါအရက္မေသာက္ရင္လည္း ငါ့ကိစၥ။ ဘာလဲ နင္က
ငါ့ကို အရက္ေသာက္ေနတာ ျမင္ခ်င္လို႔လား”လို႔ ဖိုးသုက ျပန္၍ အေငၚတူးတယ္။
သိဂႌက “နင္ဟာေလ…ေတာ္ေတာ္ပဲ။ ငါ့နင့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ေစတနာထားလဲ
နင္လည္းမသိတာမဟုတ္ဘူး”ဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းေလးထိုးလိုက္ေတာ့တယ္။ “ေအးပါဟာ။
ငါသိပါတယ္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုးမွာ ငါ့အေပၚေကာင္းတဲ့သူဆိုလို႔ နင္ရယ္၊
ဘိုးေအးေမာင္တို႔လင္မယားရယ္ပဲရွ
ငါနားလည္ပါတယ္”လို႔ ဖိုးသုေျပာေလေတာ့တယ္။ “ငါအရက္မေသာက္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ
သိဂႌ။ ဆိုက္ကားေမွာက္ၿပီးညကတည္းက ဆိုပါေတာ့။ အဲ
ဆိုက္ကားေမွာက္တာေၾကာက္လို႔ေတာ့
ဘာကိုမွ သိပ္ဂရုစိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါ ရွက္လို႔
မေသာက္ျဖစ္ေတာ့တာဟ”လို႔ ဖိုးသု သိဂႌကို ရင္ဖြင့္ေလေတာ့တယ္။ “နင္က
ဘာကိုရွက္တာလဲ ဖိုးသုရဲ႕။ နင့္ကို ဆိုက္ကားေမွာက္တဲ့အေၾကာင္း
ဘယ္သူကေျပာလို႔လဲ။ ဘယ္သူေတြေလွာင္လို႔ရွက္တာလဲ”လို
“နင္ကလည္းဟ။ အရက္သမား မူးလို႔ေမွာက္လဲတာဆန္းလား။ ဒါကိုေလွာင္ရင္ေတာ့
ေလွာင္တဲ့သူက အရူးပဲ။ ဒါ့အတြက္ေတာ့ ငါမရွက္ပါဘူး။ ငါရွက္တာက အသက္
ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ငါက ေျခာက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္အဖိုးေ
ေလာကႀကီးကို ရင္ဆိုင္ရဲဖို႔သတၱိေတြမရိွခဲ့တာ
အရွံဳးေပးၿပီး အရက္ေတြကို ေန႔ေရာညပါေသာက္ေနခဲ့မိတာ။ ငါရွက္သြားမိတယ္ဟာ။
ငါေလ ေလာကကိုအရွံဳးမေပးခ်င္ဘူး။ ေလာကႀကီးကိုအႏိုင္ျပန္ယူခ်င္တယ္
ငါေမ႔ထားခဲ့တဲ့ ငါ့ေန႔ေတြ၊ ငါဥေပကၡာျပဳခဲ့တဲ့ ငါ့ညေတြကုိ
ငါျပန္ယူဖို႔ႀကိဳးစားရမယ္။ ငါ့ဘ၀ေကာင္းေအာင္
ငါတည္ေဆာက္ခ်င္တယ္ဟာ…ငါျဖစ္ခ်င္
စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၿပီးသား…ဒါ့ေၾကာ
ငါ့ရဲ႕အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းနင္
ဖိုးသုေျပာေလေတာ့တယ္။ “ငါ သိပ္၀မ္းသာတာပဲ ဖိုးသုရယ္။ နင္တကယ္
အရက္မေသာက္ေတာ့ဘူးဆိုလို႔ ငါအရမ္း၀မ္းသာတယ္။ နင့္ဆီက
ဒီလိုစကားေတြၾကားရတာလည္း တကယ္ပါ ငါေပ်ာ္တယ္။ နင္တကယ္အရက္မေသာက္ဘဲ
ေနႏိုင္သြားၿပီေပါ့ေနာ္”လို႔ သိဂႌကေျပာေတာ့ “အစကေတာ့ ငါလည္း ေနညိဳရင္
ေလၿပိဳတယ္ဟ…ေနာက္ေတာ့လည္း ေယာက်္ားပဲဆိုတဲ့ မာနနဲ႔ ႀကိဳးစားထိန္းလိုက္တာ။
အခုေတာ့ လက္ဖက္ရည္ပဲေသာက္ေတာ့တယ္ သိဂႌရာ”ဆိုၿပီး
ဖိုးသုၿပံဳးကာေျပာေလေတာ့တယ္။ “ကဲ ဖိုးသု ငါတို႔ျပန္ၾကမယ္။ မနက္က်ရင္
ငါရံုးမသြားခင္ နင္နဲ႔အတူ မုန္႔သြားစားမယ္။ နင့္အိမ္ကို
ငါေခၚလိုက္မယ္ေနာ္”လို႔ေျပာရင္း ႏွစ္ဦးသား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေန
ထထြက္လာၾကတယ္။
မိုးလင္းလို႔ သိဂႌနဲ႔ဖိုးသု ႏွစ္ဦးသား
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္မုန္႔စားတဲ့
အသင္းေလးအေၾကာင္း ငါ့ကိုေျပာျပ သိဂႌ”ဆိုၿပီး ဖိုးသုက စကားဆိုတယ္။ “ေအးဟ။
ငါတို႔အသင္းေလးက လူမႈကူညီေရးပရဟိတအသင္းေလးေလ။ လူမႈပတ္၀န္းက်င္က
လိုအပ္တဲ့အကူအညီေတြကိုေပးတယ္။ ကေလးသူငယ္ေတြအေရး၊
သက္ႀကီးဘိုးဘြားေတြရဲ႕အေရးကို ကူညီေျဖရွင္းေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး
အိုမင္းမစြမ္းတဲ့ ဘိုးဘြားေတြကို တစ္လကို ေထာက္ပံ့ေၾကး ႏွစ္ေသာင္းဆီနဲ႔
လွဴဒါန္းေပးအပ္ၾကတယ္ဟ”ဆိုၿပီး သိဂႌက ရွင္းျပေလတယ္။ “ဒီတနဂၤေႏြက်ရင္
ငါတို႔ေရႊျပည္သာထဲမွာပဲ (၄၆)ရပ္ကြက္ဘက္က အဖိုးနဲ႔အဖြားဆီကို
သြားလွဴဒါန္းဖို႔ရိွတယ္။ နင္က စိတ္၀င္စားတယ္မဟုတ္လား။
အဲ့ေန႔လိုက္ခဲ့ေလေနာ္”ဆိုၿပီး သိဂႌက ေခၚေလတယ္။ “ေအးပါ။အဲ့ေန႔
ငါလိုက္ခဲ့မယ္။ နင္လည္း ရံုးတက္ရဦးမွာ။ သြားရင္သြားေတာ့။
အကိုေရ..လက္ဖက္ရည္ ပံုမွန္ႏွစ္ခြက္ ပါဆယ္ေနာ္”ဆိုၿပီး ဖိုးသု
ဆိုင္ထဲကိုလွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။
ဘိုးေအးေမာင္တို႔ အိမ္ေလးထဲကို ဖိုးသု၀င္သြားၿပီး “အဖိုးနဲ႔အဖြားအတြက္
ဒီမွာကၽြန္ေတာ္လက္ဖက္ရည္၀ယ္လာ
ေသာက္ဖို႔ရာ ျပင္ဆင္ေပးလိုက္တယ္။ “ငါ့သားႀကီးကို သိဂႌေလးက
အေတာ့္ကိုခင္ရွာတယ္ေနာ္။ မနက္က သားတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕က
ျဖတ္သြားတာအဖိုးေတြ႔လိုက္တယ္”လိ
သူက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚအေတာ္ေကာင္းရွာတဲ
ဒီတစ္ရပ္ကြက္လံုးမွာလည္း သိဂႌနဲ႔အဖိုးတို႔လင္မယားပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕
တြယ္တာစရာေပါ့ဗ်ာ”လို႔ေျပာရင္း ဖိုးသုရယ္ေလေတာ့တယ္။
“အဖိုးတို႔အိမ္ေနာက္ေဖးၾကမ္းေတြ
၀ယ္ၿပီး အသစ္ ျပန္ရိုက္ေပးခဲ့မယ္ေနာ္။ အဖိုးကို
ကၽြန္ေတာ္ေျပာရဦးမယ္။ဒီလာမယ့္ တနဂၤေႏြက်ရင္ သိဂႌနဲ႔ကၽြန္ေတာ္
သူတို႔ပရဟိတအသင္းက သြားလွဴမယ့္ (၄၆)ရပ္ကြက္က အဖိုးနဲ႔အဖြားဆီ သြားမွာဗ်။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သိဂႌတို႔လို ပရဟိတအလုပ္ေလးေတြ လုပ္ၾကည့္ခ်င္လို႔ေလ။
တစ္သက္လံုးဆိုးေပလာၿပီး ျဖစ္သလိုေနလာတဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ ဘယ္လိုေနရမယ္။
ဘယ္လိုလုပ္ကိုင္ရမယ္။ ဘယ္လိုဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာေတြေတာ့မသိ
သူ႔အဖိုးကို ေျပာျပေလေတာ့တယ္။ “ငါ့သားက ဘ၀ကိုျဖစ္သလို
ေနလာခဲ့တာေလးကလဲႊရင္ စာရိတၱသတၱိေကာင္းတဲ့သူပါ။ အဲ့လိုလူမ်ိဳးက ဘယ္ေတာ့မွ
ဒုကၡမေရာက္ဖူးသား”လို႔ အဖိုးက ေျပာလိုက္တယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေျပာတာ
အဖိုးရ။ ဘ၀မွာေလ … ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမတၱာေပးၿပီး
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဆက္ဆံတာမ်ိဳးကိ
ဆံုးမစကားေတြနဲ႔ေစာင့္ေရွာက္တာ
မေခၚဖူးတဲ့ အေဖ၊အေမဆိုတဲ့ နာမ၀ိေသသနေတြကိုလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္
ေခၚပိုင္ခြင့္ရခ်င္တယ္။ အဲ့လိုပဲ သူမ်ားမိဘေတြက သူတို႔သားသမီးေတြကို
သားလို႔ေခၚတဲ့အခါမ်ိဳးမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚမယ့္ဂရုစိုက္မယ့္သူကို
ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ အဲ့လို
ကၽြန္ေတာ္မရဘူးတဲ့ေမတၱာေတြ၊ေႏြး
ရခဲ့တယ္…အဲ့အတြက္ သားတကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ လူဟာေမွ်ာ္လင့္မိရင္
ေမွ်ာ္လင့္မိသေလာက္ ခံစားရတတ္တယ္ဆိုတာ…တကယ္အမွန္ပဲ အဖိုး။ အခုဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့တဲ့အရာေတြ တကယ္ကိုရေနပါၿပီ။အရာရာ
လွပလာၿပီလို႔ေတာ့ထင္တာပဲ။ ေလာကႀကီးရဲ႕အလွကို ခံစားဖို႔ ခံစားႏိုင္တဲ့
မ်က္စိ၊စိတ္၊ႏွလံုးသားတို႔သာလို
လို႔ေျပာၿပီး ဖိုးသုတစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာႀကီး ၿပံဳးေနေတာ့တယ္။
တနဂၤေႏြ မနက္ေစာေစာက သိဂႌကလာေခၚေလတယ္။ “ဖိုးသုေရ … သြားၾကမယ္ေဟ့”ဆိုၿပီး
ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ “အခုသြားမယ့္ အဖိုးနဲ႔အဖြားက အဖိုးက
အသက္၆၅ႏွစ္။ အဖြားက အသက္၆၇ႏွစ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက သားသမီးမရိွဘူး။ အဖိုးက
မုန္႔ဖတ္ထုပ္ေရာင္းတယ္။”လို႔ သြားမယ့္ ဘိုးဘြားႏွစ္ဦးအေၾကာင္းေလးကို
သိဂႌကေျပာျပေနတယ္။ တကယ္တမ္း ေရာက္သြားေတာ့လည္း သိဂႌေျပာျပတဲ့အတိုင္း
တဲစုတ္ေလးထဲမွာ ႏြမ္းပါးတဲ့ ဘိုးဘြားစံုတဲြေလးကို ဖိုးသုေတြ႔ရေလတယ္။
ဖိုးသုမွာ သနားလို႔ဆိုၿပီး အိပ္ကပ္ထဲက ေငြတစ္ေထာင့္ငါးရာနဲ႔
ဖီးၾကမ္းေလးတစ္ဖီး ၀ယ္ကန္ေတာ့ခဲ့လိုက္ေသးတယ္။
“ငါေပ်ာ္တယ္။သိဂႌ..ငါ့စိတ္ထဲ တစ္ခုခုႀကီးဆို႔နင့္ေနသလိုပဲ။အဲ
ၾကည္ႏူးမႈလားမသိဘူး။ ငါေခါင္းစဥ္မတပ္တပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါတကယ္၀မ္းသာတယ္။
ဒီလိုမ်ိဳးကုသိုလ္ပီတရေအာင္ ပါရမီျဖည့္ေပးတဲ့နင့္ကို ငါေက်းဇူးတင္တယ္
သိဂႌရာ။ ေနာက္ကို ငါတို႔အၿမဲဒီလိုသြားၾက။လွဴၾကမယ္
ပီတိေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေနရွာတယ္။
ႏွစ္ဦးသား ျပန္လာရာလမ္းမွာ ရပ္ကြက္ထဲက ၁၃ႏွစ္အရြယ္
၀၀ျပည့္ျပည့္ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ကေ
ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳၿပီး ပီတိပြားေနတဲ့ ဖိုးသုက ေမာင္ေပါက္စီကို မုန္႔ဖိုး
ငါးရာ လွမ္းေပးမယ္လုပ္လို႔ “ေဟ့…ညီေလး ေပါက္စီ လာဦး ေရာ့ ဒီမွာ မင္းကို
မုန္႔ဖိုးေပးမယ္”ဆိုလို႔ ေမာင္ေပါက္စီက လမ္းေပၚတက္ေလွ်ာက္ေနရာက
ဖိုးသုတို႔ဘက္ကို လမ္းျဖတ္အကူး ဒိုင္နာကားႀကီးတစ္စီး၀င္လာလို႔ ဖိုးသု
လွမ္းဆဲြတြန္းလိုက္တယ္။ ခဏတြင္းခ်င္းမွာ ဖိုးသုအရာရာကို မျမင္ေတာ့ဘဲ …
ဖိုးသုဆိုတဲ့ အသံေလးလည္း လြင့္ျပယ္ခဲ့တယ္။ တစ္သက္လံုး
ဆိုးဆိုးေပေပေနလာတဲ့ နင့္ကို လူေကာင္းႀကီးအျဖစ္ ျမင္ရၿပီဆိုမွ … နင္က
ငါ့ကိုထားသြားၿပီ။ ေလာကႀကီးကို လ်စ္လ်ဳရွဳခဲ့တုန္းကေတာ့ ေလာကႀကီးက
မျငဴစူဘဲ ေလာကႀကီးကို အက်ိဳးျပဳမယ္ဆိုေတာ့မွ …. ဘာလို႔ နင့္ကို
ခပ္ျမန္ျမန္ ႏွင္သြားရတာလဲ “ဖိုးသု . . . . ဖိုးသု လို႔ ငယ္သံပါေအာင္
အာေခါင္ေတြကဲြထြက္ ငိုေၾကြးေနရွာတဲ့ သိဂႌရဲ႕အသံေတြကိုေတာ့
ဖိုးသုမွာၾကားႏိုင္ေတာ့မယ္မထင္
ဖိုးသုည
၃၁.၁၂.၂၀၁၄ (ဗုဒၶဟူးေန႔)
ကားဂိတ္ကို ေရာက္ေတာ့ကိုဖိုးေထာင္ႀကီးက သနားၿပီး ဆိုက္ကားခအျပင္ ထမင္းစားဖို႔မုန္႔ဖိုး
တစ္ေထာင္ေပးခဲ့ေလရဲ႕။လက္ထဲ ေငြစေလးေရာက္တာနဲ႔ ဘံုဆိုင္ကို အေျပးေလးႏွင္ေတာ့တဲ့ ဖိုးသုည ...
ေဒၚ၀ိုင္းစိန္ေရ “ေဇတစ္လံုးနဲ႔ လက္ဖက္သုပ္ တစ္ပဲြခ်ဗ်ာ” … “ဟဲ့ ဖိုးသု နင္ေနာ္ အေၾကြးစာရင္းမွာေတာင္ သံုးေထာင္ျဖစ္ေနၿပီ…နင့္အေၾကြးေ
ေတြ႔လား…ဘယ္သူမွ ခင္ဗ်ားဆီက အေၾကြးမေသာက္ဘူး။ အရင္အေၾကြးကို အရင္အေၾကြးစာရင္း
အတိုင္းမွတ္ထား
အမတ္မ်ားလိုပဲ အေၾကာင္းအက်ိဳးမသိဘဲလႊတ္ေဆာ္ဖို႔ပဲ …. ဟားဟား ဟား …. ရယ္ရယ္ေျပာေျပာနဲ႔ ဖိုးသုတစ္ေယာက္မွာေသာက္ခ်င္တဲ့ အရက္ စားပဲြေသာက္လည္းေရာက္ေကာ တရစပ္ေမာ့ေတာ့တာပါပဲ …
ဖိုးသုတစ္ေယာက္ ေခါင္းမေထာင္ႏိုင္ေအာင္မူးၿပီဆိ
အေမစုပဲရိွတယ္ဗ်… သားတို႔အားလံုးရဲ႕အေမ ျမန္မာျပည္ရဲ႕မိခင္ ခြပ္ေဒါင္းတို႔ရဲ႕အရွင္ေရ”…ဆို
ဆိုင္မွာေသာက္ေနတဲ့သူေတြ မင္းရဲ႕ အာၿပဲသံႀကီးနဲ႔ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္…ျပန္ေတာ့
ျပန္ေတာ့ကြာ”ဆိုၿပီး ေဒၚ၀ိုင္းစိန္ရဲ႕ေယာက်ၤား ဦးလွေဆြက ေျပာေလေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေရခ်ိန္ကိုက္ၿပီး ဆိုက္ကားကို ဒယိမ္းဒယိုင္နင္းလာတဲ့ဖိုးသုတစ္ေယာက္ … လမ္းမွာ ဟိုလူတိုက္မိေတာ့မလို၊ ဒီလူတိုက္မိေတာ့မလိုနဲ႔… “အာ…ဒီေကာင္ေတာ့ ငါတို႔ကိုတိုက္မိေတာ့မွာပဲ…
မူး
ေျပာဆိုၾကတာေပါ့ … ဖိုးသုမွာေတာ့ လူအမ်ားေမတၱာခံယူၿပီးအိမ္ျပန္ခဲ့ရွာေပါ… “အဲ့ေကာင္ ဖိုးသုညဟာ မိဘမဲ့ေလးမို႔ အမ်ားကကရုဏာသက္မလား မေျပာနဲ႔… ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဖ်က္ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ေကာင္…
ရုပ္ကေလးက သနားကမားနဲ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အရက္သမားကိုျဖစ္လို႕” ဟုတ္ပ။ ကိုျမင့္ေဇာ္ေရ …
ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးကို ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးသမီး မိသိဂီက ဘယ္ဘ၀ေရစက္ရယ္မွန္းမသိ…ေစတနာ
ရပ္ကြက္ကလူေတြ ေျပာရင္လည္း ေျပာစရာေပေလ… ဖိုးသုကို သနားလို႔ မုန္႔ဖိုးပဲဖိုးမ်ားေပးရင္ သူက ဘံုဆိုင္ကို တန္းလစ္ေတာ့တာ။ အရက္ႀကီးပံုမွန္ေသာက္သံုးကာ မွီ၀ဲေလေတာ့ ရုပ္သြင္က ရိွရင္းစဲြ
၂၂ႏွစ္ထက္ကို ပိုရင့္ေရာ္လို႔ေနေတာ့တယ္။ ဖိုးသုက အရက္သာေသာက္တာ ငါးပါးသီလမွာ
ေလးပါးအျပည့္လံုတယ္ေနာ္…မေဖာက္
ေက်ာင္းထားေပးခဲ့ေတာ့… ဖိုးသုမွာ ေလးတန္းအထိေတာ့ ပညာသင္ၿပီး ေသစာရွင္စာေလာက္ေတာ့ ဖတ္တတ္တာေပါ့။
ဖိုးသုအရက္အမူးလြန္တဲ့ တစ္ညက … ဖိုးသုတစ္ေယာက္ သူမ်ားဒကာခံတိုက္တဲ့အရက္ေတြနင္း
ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးတဲ့ ဘိုးေအးေမာင္နဲ႔ ေတြ႔ေလေရာ … ေျမာင္းထဲ က်ေနတဲ့ဆိုက္ကားေကာ…
အမွန္က ဘိုးေအးေမာင္လည္း ကင္းပတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မို႔သာ…မဟုတ္
ေနာက္ၿပီး ေရဇလားနဲ႔ေရ၀တ္ဖတ္ေလးလည္း ယူခဲ့ဦး”ဟုဆိုကာ ဘိုးေအးေမာင္တစ္ေယာက္ ဖိုးသုကို
ျပဳစုေပးေနေတာ့တယ္။ အ၀တ္အစားေတြလဲေပး။ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ေပးၿပီးမွ ဖိုးသုကိုအသာ အိပ္ေစဖို႔ရာ ေခါင္းအံုးေလးခု၊ေစာင္ေလးၿခံဳလုပ္ထားေပးေလတယ္။
နာရီ၀က္ တစ္နာရီခန္႔ၾကာၿပီးတဲ့အခါ “အာ….ဘယ္သူေတြလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲဗ်”
ဆိုၿပီး ဖိုးသုမ်က္စိကို ပြတ္သတ္ကာ အနီးကလူေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာေမာ့ၾကည့္ေလေတာ့တယ္။ “အဖိုးကင္းတဲဆီကိုအသြား ငါ့သားဆိုက္ကားေမွာက္ၿပီး လမ္းေဘးထိုးက်ေနတာေတြ႔လို႔ အိမ္ေခၚလာ တာပါ။”ဟု ဘိုးေအးေမာင္ကဆိုေတာ့တယ္။ “ဒါနဲ႔အဖိုးတို႔လင္မယားကိုေကာ ငါ့သား သိရဲ႕လားကဲြ႔” လို႔ေျပာေတာ
ရပ္ကြက္ထဲကိုေျပာင္းလာတာ ႏွစ္လေလာက္ရိွၿပီဟုတ္။ အဖိုးက ရပ္ကြက္ရံုးနားမွာ
ကင္းေစာင့္တာေလ…ကၽြန္ေတာ္သိပါ
ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဘာလို႔အရက္ေတြေသာက္ေနရတာလဲ… အရက္ေသာက္တာ
မေကာင္းပါဘူးသားရယ္”လို႔ ဖိုးသုကို ကရုဏာသက္စြာၾကည့္ရင္း ေျပာေနတဲ့
ဘိုးေအးေမာင္ကို … “ကၽြန္ေတာ္ဟာ မိမရိွ၊ ဖမရိွ၊ မိဘမဲ့တစ္ေယာက္ပါ
အဖိုးရယ္…ဘ၀မွာ အေမရယ္ေခၚစရာလည္းမရိွ။ အေဖလို႔ အားကိုးစရာလည္းမရိွခဲ့ဘူး။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာမိဘမဲ့ဆိုေတာ့ သူမ်ားလက္ေပၚမွာႀကီးျပင္းခဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမြးစားအေဖဦးဖိုးေတဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က
၁၁ႏွစ္ပဲရိွေသးတယ္… အေဖဦးဖိုးေတမရိွေတာ့တဲ့ေနာက္ပိ
ဥဴး၀ိစိတၱေက်ာင္းက ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႀကီးက
ကၽြန္ေတာ့္ကိုသနားလို႔ေခၚထားတယ္
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥေတြလု
ဆြမ္းက်န္ကြမ္းက်န္ေလးေလးေတြစား
ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီး ေနာက္တက္တဲ့ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ တပည့္ဒကာ သားေျမးေတြ
ေနရာယူေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့၊စားတဲ့ ဘံုေနရာ ေပ်ာက္ခဲ့ရတာေပါ့။ အဲဒီမွာပဲ
ကၽြန္ေတာ့္ကို သနားလို႔ဆိုၿပီး ၁၅ႏွစ္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္ေလးမွာ ေစ်းထဲက
ငါးစိမ္းေရာင္းတဲ့ ေဒၚကုလားမက သူ႔အိမ္မွာ ၀ိုင္းလုပ္၀ိုင္းစားဆိုၿပီး
ေခၚထားျပန္တယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ ႏွစ္ႏွစ္၊သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲရိွဦး
တစ္ဘက္ရပ္ကြက္က ဖဲသမားဦးေအာင္မင္းနဲ႔
ခိုးရာလည္းလိုက္သြားပါေရာ…ကၽြန္
ကိုယ့္၀မ္းေရးကိုယ့္ဟာကို ေျဖရွင္းရေတာ့တာေပါ့။ ေနဖို႔ကိုေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက
သနားတဲ့လူေတြက ဓနိေလးပ်ဥ္ေလးေပးၿပီး၊ အေနာက္ဘက္အ၀ိုင္းထဲမွာ
တဲေလးထိုးေနလိုက္တယ္။ စားဖို႔ကိုေတာ့ သိဂႌမ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သူ႕ဦးေလးဆီက
ဆိုက္ကားေလး ယူနင္းရင္း အူမေတာင့္ေအာင္ လုပ္ရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခါတစ္ခါ
ေလာကႀကီးကိုလည္း စိတ္နာတယ္။ ခ်ိဳၿမိန္စရာမေကာင္းတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကိုလည္း
စိတ္နာတယ္။ စိတ္နာစရာေတြမ်ားလို႔ ေလာကႀကီးမွာ အရာရာကို
ထပ္မသိခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္အရက္ကို ကိုးကြယ္ခဲ့တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲကၽြန္ေတာ္ဟာ
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အရက္သမားလံုး
ဘိုးေအးေမာင္ ဖိုးသုကိုသနားမိသြားတယ္။ “သားက အဖိုးေျမးေလးအရြယ္သာသာေလးပါ။
ဒါေပမယ့္ သားေလး ေလာကႀကီးက ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ခြင့္မရေပမယ့္…
မေက်နပ္လို႔ အရွံဳးေပးဖို႔ေတာ့မႀကိဳးစားနဲ႔။ လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို
ကိုယ္ဖန္တီးတာပါ သားရယ္… အတိတ္ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္းတရားေတြေ
ျပည့္စံုခ်မ္းသာမႈမရိွေတာင္မွ ေနာင္ဘ၀ေတြ ေကာင္းဖို႔
အခုဘ၀မွာျဖည့္ဆည္းလို႔ရပါတယ္…ကံ
ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြေကာင္းရင္ ကံေကာင္းလာမွာပါ။
ျဖစ္ခ်င္တာေတြမျဖစ္တိုင္း ေလာကႀကီးကိုေတာ့အျပစ္မျမင္ပါနဲ
ဘိုးေအးေမာင္က ဆံုးမေလေတာ့တယ္။
“ကဲဗ်ာ ညဆယ့္တစ္နာရီေတာင္ထိုးေတာ့မယ္…
ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ေတာ့မယ္”ဟု ဆိုကာ ဖိုးသုတစ္ေယာက္
ဆိုက္ကားေလးကိုထုတ္ကာ ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။ ဆိုက္ကားကို သိဂီမတို႔
ဦးေလးအိမ္၀င္အပ္လိုက္တယ္ … ညဥ့္နက္ႀကီးထိ ဆိုက္ကားယူထားလည္း
ေတာ္ရံုတန္ရံုဘာမွမေျပာတတ္ေသာ မိသိဂီမ၏ဦးေလးကို ဖိုးသု ေက်းဇူးတင္မိတယ္။
ဆိုက္ကားအပ္ၿပီးတဲ့အခါ ဖိုးသု သူ႔တဲေလးဆီ သူျပန္လာလိုက္တယ္။ ဖ်ာေလးေပၚမွာ
ေက်ာခင္းရင္း အိပ္ေမာမက်ေသးခင္အထိ ဘိုးေအးေမာင္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကို
မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ေနျပန္ေတာ့တယ္
ေနာက္ေန႔မိုးလင္းေတာ့ ဘိုးေအးေမာင္တို႔အိမ္ေရွ႕နားေလး
အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္ဖြတ္ လွန္းေနတာေတြကို ဖိုးသုဆိုက္ကားေလးနဲ႔နင္းျဖတ္
ေတြ႔ေတာ့ … “ဖြားခင္ ေစ်းသြားၿပီးၿပီလားဗ်။ ကၽြန္ေတာ္
ေစ်းလိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ”လို႔လည္း ဖိုးသုေျပာေကာ “မနက္အေစာကတည္းက
သြားၿပီးပါၿပီ..သားရဲ႕။အိမ္ထဲ
ဖြားခင္ဆိုေတာ့မွ ဖိုးသုအိမ္ထဲေရာက္လာေတာ့တယ္။ “ဟာ…အဖိုးက
ညဘက္လည္းကင္းေစာင့္ထားတာ အိမ္ေရာက္တာ မအိပ္ဘူးလားဗ်”ဟုလည္း ဖိုးသုေျပာေကာ
“မင္းအဖြားကအ၀တ္ေတြထေလွ်ာ္ေတာ့ အဖိုးကလည္း ေနာက္ေဖးမွာ
ထမင္းဟင္းခ်က္ေနတာေပါ့ကြာ”လို႔ ဘိုးေအးေမာင္ကဆိုတယ္။ “အသက္ကႀကီးလာေတာ့
အိပ္ဖို႔ထက္ အျခားအေရးႀကီးတာေတြကို သိနားလည္လာတယ္..သားရဲ႕။
မျပည့္စံုတ့ဲဘ၀မွာ နားနားေနေနဇိမ္ယူဖို႔ဆိုတာ တကယ္ကိုခက္လွပါတယ္ကြာ။
မင္းအဖြားက မနက္အေစာႀကီးအဖိုးျပန္မလာခင္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ ၊
ပဲျပဳတ္ထမင္းနယ္လုပ္ထားတယ္… အဖိုးျပန္လာရင္အဆင္သင့္စားလိုက္
အဖိုးအိမ္ျပန္ေရာက္မွ သူကေစ်းသြားတာ။ သူေစ်းသြားတုန္းအဖိုးက
ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္ေပးထားလိုက္
ဘိုးေအးေမာင္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ
နံနက္ခင္းျဖစ္စဥ္ေလးေတြကိုေျပာျ
သားသမီးမရိွဘူးလားဗ်။ အဖိုးကအသက္ႀကီးၿပီပဲဟာ
ဘာလို႔ညေစာင့္လုပ္ေနေသးတာလဲဗ်ာ”
“အဖိုးတို႔ကသားသမီးမထြန္းကားဘူး ဒီရပ္ကြက္ကို ေျပာင္းမလာခင္က
မဂၤလာဒံုဘက္က ဂိုေထာင္တစ္ခုမွအေစာင့္လုပ္
အဖိုးမွညေစာင့္မလုပ္ရင္ တို႔လင္မယား ဘာနဲ႔သြားစားမလဲကြ”လို႔ေျပာရင္း
ဘိုးေအးေမာင္ ၿပံဳးေလတယ္။ “ကဲ..အဖိုးေရ အခ်ိန္ေလးရိွခိုက္
လံု႔လစိုက္လိုက္ဦးမယ္”လို႔ဆို
ဆိုက္ကားနင္းထြက္သြားေလေတာ့တယ္။
ေန႔ခင္းထမင္းစားခ်ိန္လည္းေရာက္ေ
အဖြားတို႔ အခ်ိဳတည္းရေအာင္ ဖီးၾကမ္းတစ္ဖီးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ေလး၀ယ္လာတယ္”လို႔
ဖိုးသု အိမ္ေရွ႕ကေန ေအာ္ေျပာေလေတာ့တယ္။ “ေဟ…ငါ့သားက ဒုကၡရွာလို႔ကြာ။
လာလာ…သားကိုအဖိုးတစ္ခုေျပာရဦး
အေစာက အဖိုးတို႔ဆီလာသြားတယ္။ သူတို႔လုပ္အားေပးလုပ္ေနတဲ့
ေန၀င္ဆည္းဆာဆိုတဲ့ ပရဟိတလူမႈကူညီေရးအသင္းေလးကေန အဖိုးတို႔ကို
အေထာက္အပံ့ေပးမယ့္ အေၾကာင္း လာေျပာသြားတယ္..သားေရ”ဆိုၿပီး
ဖိုးသုကိုေျပာျပေလေတာ့တယ္။ “ကဲသား..အဖြားတို႕ဆီမွာပဲ ထမင္းစားသြားခ်ည္။
ေန႔လည္စာမစားရေသးဘူးဟုတ္။ အဖြားထည့္ခဲ့လိုက္မယ္”ဟုဆိုကာ
ေနာက္ေဖးဘက္၀င္သြားေလတယ္။ ဖိုးသုတစ္ေယာက္ ထမင္းစား ေနရင္းကေန
“သိဂႌမတို႔လုပ္ေနတဲ့ ေန၀င္ဆည္းဆာ ပရဟိတလူမႈကူညီေရးအသင္းက ဘာလို႔
အဖိုးတို႔ကို ေထာက္ပံ့မွာလဲ..အဖိုးရ။ ကၽြန္ေတာ္မရွင္းလို႔ေနာ္”လို႔
ေမးေတာ့ “သူေျပာျပတာေတာ့..သားရယ္။
သားသမီးမရိွ။ႏြမ္းပါးခ်ိဳ႕တဲ့မေ
သူတို႔အသင္းက လစဥ္ေထာက္ပံ့ေငြေပးလွဴမယ္ဆိုလား
အဖိုးေကာ ရမယ္လို႔ေျပာသြားတယ္သားရ”လို႔ ဘိုးေအးေမာင္ ေျပာျပေလေတာ့တယ္။
ဖိုးသုခါတိုင္းလို ဘံုဆိုင္မသြားေတာ့တာၾကာၿပီ…တစ္ေ
လမ္းထိပ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေန သိဂႌမျပန္အလာကို ေစာင့္ေနေလတယ္။ “ေဟ့…
သိဂႌမလာဦးဟ။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဦး”ဆိုၿပီး ဖိုးသုလွမ္းေခၚေတာ့ “အမေလး။
ၾကားသား မိုးႀကိဳး..ကိုယ္ေတာ္က အရက္ဆိုင္မထိုင္ဘဲ ဘယ္လိုလုပ္
လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနတာလဲ”လို႔ သိဂႌက ခနဲ႔ေတာ့တယ္။ နင္အပိုေတြမေျပာနဲ႔။
“ငါအရက္ေသာက္ရင္လည္း ငါကိစၥ။ ငါအရက္မေသာက္ရင္လည္း ငါ့ကိစၥ။ ဘာလဲ နင္က
ငါ့ကို အရက္ေသာက္ေနတာ ျမင္ခ်င္လို႔လား”လို႔ ဖိုးသုက ျပန္၍ အေငၚတူးတယ္။
သိဂႌက “နင္ဟာေလ…ေတာ္ေတာ္ပဲ။ ငါ့နင့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ေစတနာထားလဲ
နင္လည္းမသိတာမဟုတ္ဘူး”ဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းေလးထိုးလိုက္ေတာ့တယ္။ “ေအးပါဟာ။
ငါသိပါတယ္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုးမွာ ငါ့အေပၚေကာင္းတဲ့သူဆိုလို႔ နင္ရယ္၊
ဘိုးေအးေမာင္တို႔လင္မယားရယ္ပဲရွ
ငါနားလည္ပါတယ္”လို႔ ဖိုးသုေျပာေလေတာ့တယ္။ “ငါအရက္မေသာက္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ
သိဂႌ။ ဆိုက္ကားေမွာက္ၿပီးညကတည္းက ဆိုပါေတာ့။ အဲ
ဆိုက္ကားေမွာက္တာေၾကာက္လို႔ေတာ့
ဘာကိုမွ သိပ္ဂရုစိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါ ရွက္လို႔
မေသာက္ျဖစ္ေတာ့တာဟ”လို႔ ဖိုးသု သိဂႌကို ရင္ဖြင့္ေလေတာ့တယ္။ “နင္က
ဘာကိုရွက္တာလဲ ဖိုးသုရဲ႕။ နင့္ကို ဆိုက္ကားေမွာက္တဲ့အေၾကာင္း
ဘယ္သူကေျပာလို႔လဲ။ ဘယ္သူေတြေလွာင္လို႔ရွက္တာလဲ”လို
“နင္ကလည္းဟ။ အရက္သမား မူးလို႔ေမွာက္လဲတာဆန္းလား။ ဒါကိုေလွာင္ရင္ေတာ့
ေလွာင္တဲ့သူက အရူးပဲ။ ဒါ့အတြက္ေတာ့ ငါမရွက္ပါဘူး။ ငါရွက္တာက အသက္
ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ငါက ေျခာက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္အဖိုးေ
ေလာကႀကီးကို ရင္ဆိုင္ရဲဖို႔သတၱိေတြမရိွခဲ့တာ
အရွံဳးေပးၿပီး အရက္ေတြကို ေန႔ေရာညပါေသာက္ေနခဲ့မိတာ။ ငါရွက္သြားမိတယ္ဟာ။
ငါေလ ေလာကကိုအရွံဳးမေပးခ်င္ဘူး။ ေလာကႀကီးကိုအႏိုင္ျပန္ယူခ်င္တယ္
ငါေမ႔ထားခဲ့တဲ့ ငါ့ေန႔ေတြ၊ ငါဥေပကၡာျပဳခဲ့တဲ့ ငါ့ညေတြကုိ
ငါျပန္ယူဖို႔ႀကိဳးစားရမယ္။ ငါ့ဘ၀ေကာင္းေအာင္
ငါတည္ေဆာက္ခ်င္တယ္ဟာ…ငါျဖစ္ခ်င္
စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၿပီးသား…ဒါ့ေၾကာ
ငါ့ရဲ႕အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းနင္
ဖိုးသုေျပာေလေတာ့တယ္။ “ငါ သိပ္၀မ္းသာတာပဲ ဖိုးသုရယ္။ နင္တကယ္
အရက္မေသာက္ေတာ့ဘူးဆိုလို႔ ငါအရမ္း၀မ္းသာတယ္။ နင့္ဆီက
ဒီလိုစကားေတြၾကားရတာလည္း တကယ္ပါ ငါေပ်ာ္တယ္။ နင္တကယ္အရက္မေသာက္ဘဲ
ေနႏိုင္သြားၿပီေပါ့ေနာ္”လို႔ သိဂႌကေျပာေတာ့ “အစကေတာ့ ငါလည္း ေနညိဳရင္
ေလၿပိဳတယ္ဟ…ေနာက္ေတာ့လည္း ေယာက်္ားပဲဆိုတဲ့ မာနနဲ႔ ႀကိဳးစားထိန္းလိုက္တာ။
အခုေတာ့ လက္ဖက္ရည္ပဲေသာက္ေတာ့တယ္ သိဂႌရာ”ဆိုၿပီး
ဖိုးသုၿပံဳးကာေျပာေလေတာ့တယ္။ “ကဲ ဖိုးသု ငါတို႔ျပန္ၾကမယ္။ မနက္က်ရင္
ငါရံုးမသြားခင္ နင္နဲ႔အတူ မုန္႔သြားစားမယ္။ နင့္အိမ္ကို
ငါေခၚလိုက္မယ္ေနာ္”လို႔ေျပာရင္း ႏွစ္ဦးသား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေန
ထထြက္လာၾကတယ္။
မိုးလင္းလို႔ သိဂႌနဲ႔ဖိုးသု ႏွစ္ဦးသား
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္မုန္႔စားတဲ့
အသင္းေလးအေၾကာင္း ငါ့ကိုေျပာျပ သိဂႌ”ဆိုၿပီး ဖိုးသုက စကားဆိုတယ္။ “ေအးဟ။
ငါတို႔အသင္းေလးက လူမႈကူညီေရးပရဟိတအသင္းေလးေလ။ လူမႈပတ္၀န္းက်င္က
လိုအပ္တဲ့အကူအညီေတြကိုေပးတယ္။ ကေလးသူငယ္ေတြအေရး၊
သက္ႀကီးဘိုးဘြားေတြရဲ႕အေရးကို ကူညီေျဖရွင္းေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး
အိုမင္းမစြမ္းတဲ့ ဘိုးဘြားေတြကို တစ္လကို ေထာက္ပံ့ေၾကး ႏွစ္ေသာင္းဆီနဲ႔
လွဴဒါန္းေပးအပ္ၾကတယ္ဟ”ဆိုၿပီး သိဂႌက ရွင္းျပေလတယ္။ “ဒီတနဂၤေႏြက်ရင္
ငါတို႔ေရႊျပည္သာထဲမွာပဲ (၄၆)ရပ္ကြက္ဘက္က အဖိုးနဲ႔အဖြားဆီကို
သြားလွဴဒါန္းဖို႔ရိွတယ္။ နင္က စိတ္၀င္စားတယ္မဟုတ္လား။
အဲ့ေန႔လိုက္ခဲ့ေလေနာ္”ဆိုၿပီး သိဂႌက ေခၚေလတယ္။ “ေအးပါ။အဲ့ေန႔
ငါလိုက္ခဲ့မယ္။ နင္လည္း ရံုးတက္ရဦးမွာ။ သြားရင္သြားေတာ့။
အကိုေရ..လက္ဖက္ရည္ ပံုမွန္ႏွစ္ခြက္ ပါဆယ္ေနာ္”ဆိုၿပီး ဖိုးသု
ဆိုင္ထဲကိုလွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။
ဘိုးေအးေမာင္တို႔ အိမ္ေလးထဲကို ဖိုးသု၀င္သြားၿပီး “အဖိုးနဲ႔အဖြားအတြက္
ဒီမွာကၽြန္ေတာ္လက္ဖက္ရည္၀ယ္လာ
ေသာက္ဖို႔ရာ ျပင္ဆင္ေပးလိုက္တယ္။ “ငါ့သားႀကီးကို သိဂႌေလးက
အေတာ့္ကိုခင္ရွာတယ္ေနာ္။ မနက္က သားတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕က
ျဖတ္သြားတာအဖိုးေတြ႔လိုက္တယ္”လိ
သူက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚအေတာ္ေကာင္းရွာတဲ
ဒီတစ္ရပ္ကြက္လံုးမွာလည္း သိဂႌနဲ႔အဖိုးတို႔လင္မယားပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕
တြယ္တာစရာေပါ့ဗ်ာ”လို႔ေျပာရင္း ဖိုးသုရယ္ေလေတာ့တယ္။
“အဖိုးတို႔အိမ္ေနာက္ေဖးၾကမ္းေတြ
၀ယ္ၿပီး အသစ္ ျပန္ရိုက္ေပးခဲ့မယ္ေနာ္။ အဖိုးကို
ကၽြန္ေတာ္ေျပာရဦးမယ္။ဒီလာမယ့္ တနဂၤေႏြက်ရင္ သိဂႌနဲ႔ကၽြန္ေတာ္
သူတို႔ပရဟိတအသင္းက သြားလွဴမယ့္ (၄၆)ရပ္ကြက္က အဖိုးနဲ႔အဖြားဆီ သြားမွာဗ်။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သိဂႌတို႔လို ပရဟိတအလုပ္ေလးေတြ လုပ္ၾကည့္ခ်င္လို႔ေလ။
တစ္သက္လံုးဆိုးေပလာၿပီး ျဖစ္သလိုေနလာတဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ ဘယ္လိုေနရမယ္။
ဘယ္လိုလုပ္ကိုင္ရမယ္။ ဘယ္လိုဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာေတြေတာ့မသိ
သူ႔အဖိုးကို ေျပာျပေလေတာ့တယ္။ “ငါ့သားက ဘ၀ကိုျဖစ္သလို
ေနလာခဲ့တာေလးကလဲႊရင္ စာရိတၱသတၱိေကာင္းတဲ့သူပါ။ အဲ့လိုလူမ်ိဳးက ဘယ္ေတာ့မွ
ဒုကၡမေရာက္ဖူးသား”လို႔ အဖိုးက ေျပာလိုက္တယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေျပာတာ
အဖိုးရ။ ဘ၀မွာေလ … ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမတၱာေပးၿပီး
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဆက္ဆံတာမ်ိဳးကိ
ဆံုးမစကားေတြနဲ႔ေစာင့္ေရွာက္တာ
မေခၚဖူးတဲ့ အေဖ၊အေမဆိုတဲ့ နာမ၀ိေသသနေတြကိုလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္
ေခၚပိုင္ခြင့္ရခ်င္တယ္။ အဲ့လိုပဲ သူမ်ားမိဘေတြက သူတို႔သားသမီးေတြကို
သားလို႔ေခၚတဲ့အခါမ်ိဳးမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚမယ့္ဂရုစိုက္မယ့္သူကို
ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ အဲ့လို
ကၽြန္ေတာ္မရဘူးတဲ့ေမတၱာေတြ၊ေႏြး
ရခဲ့တယ္…အဲ့အတြက္ သားတကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ လူဟာေမွ်ာ္လင့္မိရင္
ေမွ်ာ္လင့္မိသေလာက္ ခံစားရတတ္တယ္ဆိုတာ…တကယ္အမွန္ပဲ အဖိုး။ အခုဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့တဲ့အရာေတြ တကယ္ကိုရေနပါၿပီ။အရာရာ
လွပလာၿပီလို႔ေတာ့ထင္တာပဲ။ ေလာကႀကီးရဲ႕အလွကို ခံစားဖို႔ ခံစားႏိုင္တဲ့
မ်က္စိ၊စိတ္၊ႏွလံုးသားတို႔သာလို
လို႔ေျပာၿပီး ဖိုးသုတစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာႀကီး ၿပံဳးေနေတာ့တယ္။
တနဂၤေႏြ မနက္ေစာေစာက သိဂႌကလာေခၚေလတယ္။ “ဖိုးသုေရ … သြားၾကမယ္ေဟ့”ဆိုၿပီး
ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ “အခုသြားမယ့္ အဖိုးနဲ႔အဖြားက အဖိုးက
အသက္၆၅ႏွစ္။ အဖြားက အသက္၆၇ႏွစ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက သားသမီးမရိွဘူး။ အဖိုးက
မုန္႔ဖတ္ထုပ္ေရာင္းတယ္။”လို႔ သြားမယ့္ ဘိုးဘြားႏွစ္ဦးအေၾကာင္းေလးကို
သိဂႌကေျပာျပေနတယ္။ တကယ္တမ္း ေရာက္သြားေတာ့လည္း သိဂႌေျပာျပတဲ့အတိုင္း
တဲစုတ္ေလးထဲမွာ ႏြမ္းပါးတဲ့ ဘိုးဘြားစံုတဲြေလးကို ဖိုးသုေတြ႔ရေလတယ္။
ဖိုးသုမွာ သနားလို႔ဆိုၿပီး အိပ္ကပ္ထဲက ေငြတစ္ေထာင့္ငါးရာနဲ႔
ဖီးၾကမ္းေလးတစ္ဖီး ၀ယ္ကန္ေတာ့ခဲ့လိုက္ေသးတယ္။
“ငါေပ်ာ္တယ္။သိဂႌ..ငါ့စိတ္ထဲ တစ္ခုခုႀကီးဆို႔နင့္ေနသလိုပဲ။အဲ
ၾကည္ႏူးမႈလားမသိဘူး။ ငါေခါင္းစဥ္မတပ္တပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါတကယ္၀မ္းသာတယ္။
ဒီလိုမ်ိဳးကုသိုလ္ပီတရေအာင္ ပါရမီျဖည့္ေပးတဲ့နင့္ကို ငါေက်းဇူးတင္တယ္
သိဂႌရာ။ ေနာက္ကို ငါတို႔အၿမဲဒီလိုသြားၾက။လွဴၾကမယ္
ပီတိေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေနရွာတယ္။
ႏွစ္ဦးသား ျပန္လာရာလမ္းမွာ ရပ္ကြက္ထဲက ၁၃ႏွစ္အရြယ္
၀၀ျပည့္ျပည့္ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ကေ
ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳၿပီး ပီတိပြားေနတဲ့ ဖိုးသုက ေမာင္ေပါက္စီကို မုန္႔ဖိုး
ငါးရာ လွမ္းေပးမယ္လုပ္လို႔ “ေဟ့…ညီေလး ေပါက္စီ လာဦး ေရာ့ ဒီမွာ မင္းကို
မုန္႔ဖိုးေပးမယ္”ဆိုလို႔ ေမာင္ေပါက္စီက လမ္းေပၚတက္ေလွ်ာက္ေနရာက
ဖိုးသုတို႔ဘက္ကို လမ္းျဖတ္အကူး ဒိုင္နာကားႀကီးတစ္စီး၀င္လာလို႔ ဖိုးသု
လွမ္းဆဲြတြန္းလိုက္တယ္။ ခဏတြင္းခ်င္းမွာ ဖိုးသုအရာရာကို မျမင္ေတာ့ဘဲ …
ဖိုးသုဆိုတဲ့ အသံေလးလည္း လြင့္ျပယ္ခဲ့တယ္။ တစ္သက္လံုး
ဆိုးဆိုးေပေပေနလာတဲ့ နင့္ကို လူေကာင္းႀကီးအျဖစ္ ျမင္ရၿပီဆိုမွ … နင္က
ငါ့ကိုထားသြားၿပီ။ ေလာကႀကီးကို လ်စ္လ်ဳရွဳခဲ့တုန္းကေတာ့ ေလာကႀကီးက
မျငဴစူဘဲ ေလာကႀကီးကို အက်ိဳးျပဳမယ္ဆိုေတာ့မွ …. ဘာလို႔ နင့္ကို
ခပ္ျမန္ျမန္ ႏွင္သြားရတာလဲ “ဖိုးသု . . . . ဖိုးသု လို႔ ငယ္သံပါေအာင္
အာေခါင္ေတြကဲြထြက္ ငိုေၾကြးေနရွာတဲ့ သိဂႌရဲ႕အသံေတြကိုေတာ့
ဖိုးသုမွာၾကားႏိုင္ေတာ့မယ္မထင္
ဖိုးသုည
၃၁.၁၂.၂၀၁၄ (ဗုဒၶဟူးေန႔)
No comments:
Post a Comment