Friday, 29 April 2016

အခ်စ္ေရ .… (၁)

လာပါ အခ်စ္ရယ္
ကိုယ့္ဖိနပ္ေလး ကိုယ္စီး
ခရီးအရွည္ႀကီး ဆက္သြားၾကမယ္ …

ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းအရပ္ကို မ်က္ႏွာမူ
သန္႔စင္တဲ့လိပ္ျပာနဲ႔ အသက္ရွဴရွင္သန္မယ္ …

လမ္းခ်င္းမတူတဲ့အခါ ေရွာင္ေနလိုက္မယ္
စခန္းခ်င္းမတူတဲ့အခါ ေရွာင္ေနလိုက္မယ္
ကိုယ္ဟာ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့သူတစ္ဦး
မူမတူသူေတြနဲ႔ အျငင္းမပြားလိုဘူး …

အျပင္ဘက္ကမာၻဆီ ခဏသြားဖို႔
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရထားေလးကို ခုတ္ေမာင္းသြားမယ္
(အဲ့ အဝိုင္းအဝန္းက ေညွာ္ေစာ္နံတယ္)
မနာလိုျခင္းကင္းမဲ့ဇုန္ဆီသို႔ကြယ္ …… ။    ။




မိုးစြတ္ေန
၂၉.၄.၂၀၁၆




Tuesday, 6 January 2015

Save The Aged (၅)ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ ၀တၳဳ “ဖိုးသုည”


“ေဟ့ေကာင္ … ထထ ! မင္းဆိုက္ကား အားတယ္မဟုတ္လားကြ”ဆိုၿပီး ကိုယ္ကိုပုတ္ကာ လႈပ္ႏိွဳးေနတဲ့ ကာလသားေခါင္း ကိုဖိုးေထာင္ႀကီးေၾကာင့္ ဖိုးသုတစ္ေယာက္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ဆိုက္ကားေပၚ စက္ေတာ္ေခၚ ေနရာမွ ႏိုးရေတာ့တယ္။ “ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးေတာင္ ဇက္က်ိဳးေနပံုေထာက္ရင္ မင္းႏွယ္ေတာ္ေတာ္  ေရခ်ိန္ကိုက္ေနၿပီနဲ႔တူတယ္”လို႔ ေျပာတဲ့ ကိုဖိုးေထာင္ႀကီးကို “မေသာက္ရေသး ပါဘူးဗ်ာ။ဒီမွာ ဆဲြမေကာင္းလို႔ ညစ္ညစ္နဲ႔ အိပ္ေနတာပါဗ်”လို႔ ကိုဖိုးေထာင္ႀကီးကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ “ဆဲြမေကာင္းရင္လည္း ငါ့ကို ကားဂိတ္လိုက္ပို႔ခ်ည္ကြာ”ဆုိၿပီး ကိုဖိုးေထာင္ႀကီးခမ်ာ ဆိုက္ကားေပၚ
တက္ထိုင္ဖို႔ ဟန္ခ်ီပါေတာ့တယ္။  ကိုဖိုးေထာင္ႀကီးတစ္ေယာက္လည္း ဆိုက္ကားေပၚတက္ထိုင္ရင္း လမ္းမွာ ဆဲြမေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေတြ ဖိုးသုညတစ္ေယာက္ ညည္းညဴမိေလေတာ့တယ္။

ကားဂိတ္ကို ေရာက္ေတာ့ကိုဖိုးေထာင္ႀကီးက သနားၿပီး ဆိုက္ကားခအျပင္ ထမင္းစားဖို႔မုန္႔ဖိုး
တစ္ေထာင္ေပးခဲ့ေလရဲ႕။လက္ထဲ ေငြစေလးေရာက္တာနဲ႔ ဘံုဆိုင္ကို အေျပးေလးႏွင္ေတာ့တဲ့ ဖိုးသုည ...
ေဒၚ၀ိုင္းစိန္ေရ “ေဇတစ္လံုးနဲ႔ လက္ဖက္သုပ္ တစ္ပဲြခ်ဗ်ာ” … “ဟဲ့ ဖိုးသု နင္ေနာ္ အေၾကြးစာရင္းမွာေတာင္ သံုးေထာင္ျဖစ္ေနၿပီ…နင့္အေၾကြးေတြမ်ားမယ္ေနာ္။ နင္အေၾကြး ထပ္ေသာက္ရင္ ငါေယာက်ၤားက မေပးနဲ႔ေတာ့လို႔ မွာထားတယ္ဟ” လို႔လည္း ေျပာေကာ “ဟာဗ်ာ…ဒီမွာၾကည့္ ဒီမွာ ေထာင့္ငါးရာ
ေတြ႔လား…ဘယ္သူမွ ခင္ဗ်ားဆီက အေၾကြးမေသာက္ဘူး။ အရင္အေၾကြးကို အရင္အေၾကြးစာရင္း
အတိုင္းမွတ္ထား။ အခု ေသာက္တာက လက္ငင္းရွင္းမွာဗ်” ခင္ဗ်ားဟာေလ … လႊတ္ေတာ္က
အမတ္မ်ားလိုပဲ အေၾကာင္းအက်ိဳးမသိဘဲလႊတ္ေဆာ္ဖို႔ပဲ …. ဟားဟား ဟား …. ရယ္ရယ္ေျပာေျပာနဲ႔ ဖိုးသုတစ္ေယာက္မွာေသာက္ခ်င္တဲ့ အရက္ စားပဲြေသာက္လည္းေရာက္ေကာ တရစပ္ေမာ့ေတာ့တာပါပဲ …

ဖိုးသုတစ္ေယာက္ ေခါင္းမေထာင္ႏိုင္ေအာင္မူးၿပီဆိုရင္ ေဒၚ၀ိုင္းစိန္ဆိုင္ခံုေနာက္က လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရုပ္ပံုႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး … “အေမေရ…အေမကယ္တင္ပါဗ်ာ။ အေမကယ္မွ… သားတို႔လို လူႏံုလူမဲႊေလးေတြ ဘ၀လွရမွာ…ဘ၀မွာေလ အေမရယ္ ေခၚစရာဆိုလို႔
အေမစုပဲရိွတယ္ဗ်… သားတို႔အားလံုးရဲ႕အေမ ျမန္မာျပည္ရဲ႕မိခင္ ခြပ္ေဒါင္းတို႔ရဲ႕အရွင္ေရ”…ဆိုၿပီး ဆိုေျပာ ေအာ္ေျပာၿပီးလုပ္ေနတဲ့ဖိုးသုကို “ေဟ့ေကာင္ ဖိုးသု မင္းမူးေနၿပီ ျပန္ေတာ့ ျပန္ေတာ့ ….
ဆိုင္မွာေသာက္ေနတဲ့သူေတြ မင္းရဲ႕ အာၿပဲသံႀကီးနဲ႔ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္…ျပန္ေတာ့
ျပန္ေတာ့ကြာ”ဆိုၿပီး ေဒၚ၀ိုင္းစိန္ရဲ႕ေယာက်ၤား ဦးလွေဆြက ေျပာေလေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေရခ်ိန္ကိုက္ၿပီး ဆိုက္ကားကို ဒယိမ္းဒယိုင္နင္းလာတဲ့ဖိုးသုတစ္ေယာက္ … လမ္းမွာ ဟိုလူတိုက္မိေတာ့မလို၊ ဒီလူတိုက္မိေတာ့မလိုနဲ႔… “အာ…ဒီေကာင္ေတာ့ ငါတို႔ကိုတိုက္မိေတာ့မွာပဲ…
မူးရင္လည္းကိုယ့္အိမ္ကိုယ္အိပ္ ေနတာမဟုတ္ဘူး။”ဟု လမ္းသြားလမ္းလာ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြက
ေျပာဆိုၾကတာေပါ့ … ဖိုးသုမွာေတာ့ လူအမ်ားေမတၱာခံယူၿပီးအိမ္ျပန္ခဲ့ရွာေပါ… “အဲ့ေကာင္ ဖိုးသုညဟာ မိဘမဲ့ေလးမို႔ အမ်ားကကရုဏာသက္မလား မေျပာနဲ႔… ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဖ်က္ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ေကာင္…
ရုပ္ကေလးက သနားကမားနဲ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အရက္သမားကိုျဖစ္လို႕” ဟုတ္ပ။ ကိုျမင့္ေဇာ္ေရ …
ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးကို ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးသမီး မိသိဂီက ဘယ္ဘ၀ေရစက္ရယ္မွန္းမသိ…ေစတနာဗလပြနဲ႔ သဒၵါေတြတယ္လြန္သဗ်”ဆိုၿပီး ကိုေက်ာ္ႀကီးက ေထာက္ခံေနေလတယ္။

ရပ္ကြက္ကလူေတြ ေျပာရင္လည္း ေျပာစရာေပေလ… ဖိုးသုကို သနားလို႔ မုန္႔ဖိုးပဲဖိုးမ်ားေပးရင္ သူက ဘံုဆိုင္ကို တန္းလစ္ေတာ့တာ။ အရက္ႀကီးပံုမွန္ေသာက္သံုးကာ မွီ၀ဲေလေတာ့ ရုပ္သြင္က ရိွရင္းစဲြ
၂၂ႏွစ္ထက္ကို ပိုရင့္ေရာ္လို႔ေနေတာ့တယ္။ ဖိုးသုက အရက္သာေသာက္တာ ငါးပါးသီလမွာ
 ေလးပါးအျပည့္လံုတယ္ေနာ္…မေဖာက္ဖ်က္ဘူးလုိ႔ သူခဏခဏ ေျပာတတ္ေလတယ္။ တကယ္လည္း ဟုတ္ပါေပတယ္။ ဖိုးသုတစ္ခါမွ သူမ်ားဥစၥာ၊ သူမ်ားပစၥည္း၊ သူမ်ားသားမယား၊ မေဖာက္ျပား မလြန္က်ဳးဘူး သလို …လိမ္ညာေျပာတတ္ျခင္းလည္းမရိွဘူး။ ဒီေကာင္းကြက္ေလးေတြနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲက စာနာသူေတြက မိဘမဲ့ေလး ဖိုးသုကို ကရုဏာသက္ေပမယ့္ အတန္းပညာလည္းမရိွ။ နိစၥဓူ၀ ကေစာ္ေသာက္ေနတဲ့ ဖိုးသုကို … အရက္သမားဆိုၿပီး ခ်ဥ္သူေတြက ခ်ဥ္ၾကေပါ့…ဒီထဲမွာမွ ထူးထူးျခားျခား ဖိုးသုအေပၚ စာနာ နားလည္မႈ ႀကီးၿပီး ကရုဏာသက္လြန္းတာက ဖုိးသုေနထိုင္ရာ တစ္လမ္းေက်ာ္က ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးဦးေအာင္မင္း သမီး မိသိဂီ … သူေလးနဲ႔ ဖိုးသုနဲ႔က သက္တူရြယ္တူ … ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းေနဖက္ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဖိုးသုရဲ႕ေမြးစားအေဖကိုဖိုးေတ မေသခင္က ဖိုးသုကို ေလးတန္းအထိ
 ေက်ာင္းထားေပးခဲ့ေတာ့… ဖိုးသုမွာ ေလးတန္းအထိေတာ့ ပညာသင္ၿပီး ေသစာရွင္စာေလာက္ေတာ့ ဖတ္တတ္တာေပါ့။

ဖိုးသုအရက္အမူးလြန္တဲ့ တစ္ညက … ဖိုးသုတစ္ေယာက္ သူမ်ားဒကာခံတိုက္တဲ့အရက္ေတြနင္းကန္ေသာက္ၿပီး ဆိုက္ကားနင္းအျပန္ လမ္းေဘးေျမာင္းေပါက္ထဲ ဆိုက္ကားထိုးစိုက္ေလေတာ့တယ္… လူကလည္း ဗြက္ေတြလူးၿပီး…လမ္းေပၚမွာတင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေတာ့တယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ရပ္ကြက္ထဲ
 ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးတဲ့ ဘိုးေအးေမာင္နဲ႔ ေတြ႔ေလေရာ … ေျမာင္းထဲ က်ေနတဲ့ဆိုက္ကားေကာ…လမ္းေပၚမွာအိပ္ေပ်ာ္ကာ ေအးၿပီးေတာင့္ေနတဲ့ ဖိုးသုကိုေကာ အတင္းခ်ီမကာ အိမ္ကိုေခၚလာခဲ့ရွာတယ္။

အမွန္က ဘိုးေအးေမာင္လည္း ကင္းပတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မို႔သာ…မဟုတ္ရင္ ဖိုးသုေျမာင္းထဲျပဳတ္က်ရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ သိလိုက္မွာမဟုတ္ဘူး။ဘိုးေအးေမာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ “မခင္ေရ ေကာင္ေလးက ဗြက္ေတြလည္းေပလူးၿပီး လူကလည္း ေအးစက္ေနတယ္…ငါအ၀တ္ထုတ္ထဲက တစ္စံုေလာက္ယူခဲ့ခ်ည္။
ေနာက္ၿပီး ေရဇလားနဲ႔ေရ၀တ္ဖတ္ေလးလည္း ယူခဲ့ဦး”ဟုဆိုကာ ဘိုးေအးေမာင္တစ္ေယာက္ ဖိုးသုကို
ျပဳစုေပးေနေတာ့တယ္။ အ၀တ္အစားေတြလဲေပး။ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ေပးၿပီးမွ ဖိုးသုကိုအသာ အိပ္ေစဖို႔ရာ ေခါင္းအံုးေလးခု၊ေစာင္ေလးၿခံဳလုပ္ထားေပးေလတယ္။

နာရီ၀က္ တစ္နာရီခန္႔ၾကာၿပီးတဲ့အခါ “အာ….ဘယ္သူေတြလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲဗ်”
ဆိုၿပီး ဖိုးသုမ်က္စိကို ပြတ္သတ္ကာ အနီးကလူေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာေမာ့ၾကည့္ေလေတာ့တယ္။ “အဖိုးကင္းတဲဆီကိုအသြား ငါ့သားဆိုက္ကားေမွာက္ၿပီး လမ္းေဘးထိုးက်ေနတာေတြ႔လို႔ အိမ္ေခၚလာ တာပါ။”ဟု ဘိုးေအးေမာင္ကဆိုေတာ့တယ္။ “ဒါနဲ႔အဖိုးတို႔လင္မယားကိုေကာ ငါ့သား သိရဲ႕လားကဲြ႔” လို႔ေျပာေတာ့ “သိပါတယ္ဗ်ာ…အဖိုးတို႔လင္မယားက
ရပ္ကြက္ထဲကိုေျပာင္းလာတာ ႏွစ္လေလာက္ရိွၿပီဟုတ္။ အဖိုးက ရပ္ကြက္ရံုးနားမွာ
ကင္းေစာင့္တာေလ…ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ဗ်ာ”ဟု ဖိုးသုက ဆိုေလေတာ့တယ္။ “ငါ့သားက
ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဘာလို႔အရက္ေတြေသာက္ေနရတာလဲ… အရက္ေသာက္တာ
မေကာင္းပါဘူးသားရယ္”လို႔ ဖိုးသုကို ကရုဏာသက္စြာၾကည့္ရင္း ေျပာေနတဲ့
ဘိုးေအးေမာင္ကို … “ကၽြန္ေတာ္ဟာ မိမရိွ၊ ဖမရိွ၊ မိဘမဲ့တစ္ေယာက္ပါ
အဖိုးရယ္…ဘ၀မွာ အေမရယ္ေခၚစရာလည္းမရိွ။ အေဖလို႔ အားကိုးစရာလည္းမရိွခဲ့ဘူး။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာမိဘမဲ့ဆိုေတာ့ သူမ်ားလက္ေပၚမွာႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမြးစားအေဖဦးဖိုးေတဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က
၁၁ႏွစ္ပဲရိွေသးတယ္… အေဖဦးဖိုးေတမရိွေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း
ဥဴး၀ိစိတၱေက်ာင္းက ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႀကီးက
ကၽြန္ေတာ့္ကိုသနားလို႔ေခၚထားတယ္။ ဘုန္းဘုန္းႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မမူစဥ္အထိက
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥေတြလုပ္ကိုင္ေပးရင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႔
ဆြမ္းက်န္ကြမ္းက်န္ေလးေလးေတြစားခဲ့ရတာေပါ့။ ဘုန္းဘုန္းႀကီး
ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီး ေနာက္တက္တဲ့ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ တပည့္ဒကာ သားေျမးေတြ
ေနရာယူေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့၊စားတဲ့ ဘံုေနရာ ေပ်ာက္ခဲ့ရတာေပါ့။ အဲဒီမွာပဲ
ကၽြန္ေတာ့္ကို သနားလို႔ဆိုၿပီး ၁၅ႏွစ္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္ေလးမွာ ေစ်းထဲက
ငါးစိမ္းေရာင္းတဲ့ ေဒၚကုလားမက သူ႔အိမ္မွာ ၀ိုင္းလုပ္၀ိုင္းစားဆိုၿပီး
ေခၚထားျပန္တယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ ႏွစ္ႏွစ္၊သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲရိွဦးမယ္…သူက
တစ္ဘက္ရပ္ကြက္က ဖဲသမားဦးေအာင္မင္းနဲ႔
ခိုးရာလည္းလိုက္သြားပါေရာ…ကၽြန္ေတာ္လည္း အရြယ္ေလးေရာက္ေနေတာ့
ကိုယ့္၀မ္းေရးကိုယ့္ဟာကို ေျဖရွင္းရေတာ့တာေပါ့။ ေနဖို႔ကိုေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက
သနားတဲ့လူေတြက ဓနိေလးပ်ဥ္ေလးေပးၿပီး၊ အေနာက္ဘက္အ၀ိုင္းထဲမွာ
တဲေလးထိုးေနလိုက္တယ္။ စားဖို႔ကိုေတာ့ သိဂႌမ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သူ႕ဦးေလးဆီက
ဆိုက္ကားေလး ယူနင္းရင္း အူမေတာင့္ေအာင္ လုပ္ရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခါတစ္ခါ
ေလာကႀကီးကိုလည္း စိတ္နာတယ္။ ခ်ိဳၿမိန္စရာမေကာင္းတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကိုလည္း
စိတ္နာတယ္။ စိတ္နာစရာေတြမ်ားလို႔ ေလာကႀကီးမွာ အရာရာကို
ထပ္မသိခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္အရက္ကို ကိုးကြယ္ခဲ့တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲကၽြန္ေတာ္ဟာ
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အရက္သမားလံုးလံုးလ်ားလ်ားျဖစ္သြားခဲ့တယ္ေပါ့
ဘိုးေအးေမာင္ ဖိုးသုကိုသနားမိသြားတယ္။ “သားက အဖိုးေျမးေလးအရြယ္သာသာေလးပါ။
ဒါေပမယ့္ သားေလး ေလာကႀကီးက ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ခြင့္မရေပမယ့္…ျဖစ္ေနတာေတြကို
မေက်နပ္လို႔ အရွံဳးေပးဖို႔ေတာ့မႀကိဳးစားနဲ႔။ လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို
ကိုယ္ဖန္တီးတာပါ သားရယ္… အတိတ္ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ ဒီဘ၀မွာ
ျပည့္စံုခ်မ္းသာမႈမရိွေတာင္မွ ေနာင္ဘ၀ေတြ ေကာင္းဖို႔
အခုဘ၀မွာျဖည့္ဆည္းလို႔ရပါတယ္…ကံဆိုတာက အလုပ္၊
ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြေကာင္းရင္ ကံေကာင္းလာမွာပါ။
ျဖစ္ခ်င္တာေတြမျဖစ္တိုင္း ေလာကႀကီးကိုေတာ့အျပစ္မျမင္ပါနဲ႔သားရယ္”လို႔
ဘိုးေအးေမာင္က ဆံုးမေလေတာ့တယ္။
“ကဲဗ်ာ ညဆယ့္တစ္နာရီေတာင္ထိုးေတာ့မယ္…အဖိုးလည္းကင္းတဲသြားရဦးမွာ…ကၽြန္ေတာ္လည္း
ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ေတာ့မယ္”ဟု ဆိုကာ ဖိုးသုတစ္ေယာက္
ဆိုက္ကားေလးကိုထုတ္ကာ ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။ ဆိုက္ကားကို သိဂီမတို႔
ဦးေလးအိမ္၀င္အပ္လိုက္တယ္ … ညဥ့္နက္ႀကီးထိ ဆိုက္ကားယူထားလည္း
ေတာ္ရံုတန္ရံုဘာမွမေျပာတတ္ေသာ မိသိဂီမ၏ဦးေလးကို ဖိုးသု ေက်းဇူးတင္မိတယ္။
ဆိုက္ကားအပ္ၿပီးတဲ့အခါ ဖိုးသု သူ႔တဲေလးဆီ သူျပန္လာလိုက္တယ္။ ဖ်ာေလးေပၚမွာ
ေက်ာခင္းရင္း အိပ္ေမာမက်ေသးခင္အထိ ဘိုးေအးေမာင္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကို
မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ေနျပန္ေတာ့တယ္
ေနာက္ေန႔မိုးလင္းေတာ့ ဘိုးေအးေမာင္တို႔အိမ္ေရွ႕နားေလးမွာ ဖြားခင္တစ္ေယာက္
အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္ဖြတ္ လွန္းေနတာေတြကို ဖိုးသုဆိုက္ကားေလးနဲ႔နင္းျဖတ္ရင္း
ေတြ႔ေတာ့ … “ဖြားခင္ ေစ်းသြားၿပီးၿပီလားဗ်။ ကၽြန္ေတာ္
ေစ်းလိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ”လို႔လည္း ဖိုးသုေျပာေကာ “မနက္အေစာကတည္းက
သြားၿပီးပါၿပီ..သားရဲ႕။အိမ္ထဲ၀င္ၿပီး ေရေႏြးေလးဘာေလးေသာက္ပါဦးလား”ဟု
ဖြားခင္ဆိုေတာ့မွ ဖိုးသုအိမ္ထဲေရာက္လာေတာ့တယ္။ “ဟာ…အဖိုးက
ညဘက္လည္းကင္းေစာင့္ထားတာ အိမ္ေရာက္တာ မအိပ္ဘူးလားဗ်”ဟုလည္း ဖိုးသုေျပာေကာ
“မင္းအဖြားကအ၀တ္ေတြထေလွ်ာ္ေတာ့ အဖိုးကလည္း ေနာက္ေဖးမွာ
ထမင္းဟင္းခ်က္ေနတာေပါ့ကြာ”လို႔ ဘိုးေအးေမာင္ကဆိုတယ္။ “အသက္ကႀကီးလာေတာ့
အိပ္ဖို႔ထက္ အျခားအေရးႀကီးတာေတြကို သိနားလည္လာတယ္..သားရဲ႕။
မျပည့္စံုတ့ဲဘ၀မွာ နားနားေနေနဇိမ္ယူဖို႔ဆိုတာ တကယ္ကိုခက္လွပါတယ္ကြာ။
မင္းအဖြားက မနက္အေစာႀကီးအဖိုးျပန္မလာခင္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ ၊
ပဲျပဳတ္ထမင္းနယ္လုပ္ထားတယ္… အဖိုးျပန္လာရင္အဆင္သင့္စားလိုက္ရံုပဲ။
အဖိုးအိမ္ျပန္ေရာက္မွ သူကေစ်းသြားတာ။ သူေစ်းသြားတုန္းအဖိုးက
ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္ေပးထားလိုက္တာေပါ့ကြာ”ဆိုၿပီး
ဘိုးေအးေမာင္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ
နံနက္ခင္းျဖစ္စဥ္ေလးေတြကိုေျပာျပေလေတာ့တယ္။ “အဖိုးနဲ႔အဖြားမွာ
သားသမီးမရိွဘူးလားဗ်။ အဖိုးကအသက္ႀကီးၿပီပဲဟာ
ဘာလို႔ညေစာင့္လုပ္ေနေသးတာလဲဗ်ာ”လို႔ ဖိုးသုကေျပာေတာ့
“အဖိုးတို႔ကသားသမီးမထြန္းကားဘူး ဒီရပ္ကြက္ကို ေျပာင္းမလာခင္က
မဂၤလာဒံုဘက္က ဂိုေထာင္တစ္ခုမွအေစာင့္လုပ္ၾကတယ္ေလ။ ဒီမွာေတာ့
အဖိုးမွညေစာင့္မလုပ္ရင္ တို႔လင္မယား ဘာနဲ႔သြားစားမလဲကြ”လို႔ေျပာရင္း
ဘိုးေအးေမာင္ ၿပံဳးေလတယ္။ “ကဲ..အဖိုးေရ အခ်ိန္ေလးရိွခိုက္
လံု႔လစိုက္လိုက္ဦးမယ္”လို႔ဆိုကာ ေရေႏြးခြက္ေလး ၾကမ္းေပၚခ်လို႔
ဆိုက္ကားနင္းထြက္သြားေလေတာ့တယ္။
ေန႔ခင္းထမင္းစားခ်ိန္လည္းေရာက္ေကာ … “ဖြားခင္ေရ အဖြား…ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာ
အဖြားတို႔ အခ်ိဳတည္းရေအာင္ ဖီးၾကမ္းတစ္ဖီးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ေလး၀ယ္လာတယ္”လို႔
ဖိုးသု အိမ္ေရွ႕ကေန ေအာ္ေျပာေလေတာ့တယ္။ “ေဟ…ငါ့သားက ဒုကၡရွာလို႔ကြာ။
လာလာ…သားကိုအဖိုးတစ္ခုေျပာရဦးမယ္ကြ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးသမီးေလး သိဂႌက
အေစာက အဖိုးတို႔ဆီလာသြားတယ္။ သူတို႔လုပ္အားေပးလုပ္ေနတဲ့
ေန၀င္ဆည္းဆာဆိုတဲ့ ပရဟိတလူမႈကူညီေရးအသင္းေလးကေန အဖိုးတို႔ကို
အေထာက္အပံ့ေပးမယ့္ အေၾကာင္း လာေျပာသြားတယ္..သားေရ”ဆိုၿပီး
ဖိုးသုကိုေျပာျပေလေတာ့တယ္။ “ကဲသား..အဖြားတို႕ဆီမွာပဲ ထမင္းစားသြားခ်ည္။
ေန႔လည္စာမစားရေသးဘူးဟုတ္။ အဖြားထည့္ခဲ့လိုက္မယ္”ဟုဆိုကာ
ေနာက္ေဖးဘက္၀င္သြားေလတယ္။ ဖိုးသုတစ္ေယာက္ ထမင္းစား ေနရင္းကေန
“သိဂႌမတို႔လုပ္ေနတဲ့ ေန၀င္ဆည္းဆာ ပရဟိတလူမႈကူညီေရးအသင္းက ဘာလို႔
အဖိုးတို႔ကို ေထာက္ပံ့မွာလဲ..အဖိုးရ။ ကၽြန္ေတာ္မရွင္းလို႔ေနာ္”လို႔
ေမးေတာ့ “သူေျပာျပတာေတာ့..သားရယ္။
သားသမီးမရိွ။ႏြမ္းပါးခ်ိဳ႕တဲ့မေျပလည္တဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အို ေတြကို
သူတို႔အသင္းက လစဥ္ေထာက္ပံ့ေငြေပးလွဴမယ္ဆိုလား..အဲဒါ မင္းအဖြားေကာ၊
အဖိုးေကာ ရမယ္လို႔ေျပာသြားတယ္သားရ”လို႔ ဘိုးေအးေမာင္ ေျပာျပေလေတာ့တယ္။
ဖိုးသုခါတိုင္းလို ဘံုဆိုင္မသြားေတာ့တာၾကာၿပီ…တစ္ေန႔ေသာ ညေနမွာ
လမ္းထိပ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေန သိဂႌမျပန္အလာကို ေစာင့္ေနေလတယ္။ “ေဟ့…
သိဂႌမလာဦးဟ။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဦး”ဆိုၿပီး ဖိုးသုလွမ္းေခၚေတာ့ “အမေလး။
ၾကားသား မိုးႀကိဳး..ကိုယ္ေတာ္က အရက္ဆိုင္မထိုင္ဘဲ ဘယ္လိုလုပ္
လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနတာလဲ”လို႔ သိဂႌက ခနဲ႔ေတာ့တယ္။ နင္အပိုေတြမေျပာနဲ႔။
“ငါအရက္ေသာက္ရင္လည္း ငါကိစၥ။ ငါအရက္မေသာက္ရင္လည္း ငါ့ကိစၥ။ ဘာလဲ နင္က
ငါ့ကို အရက္ေသာက္ေနတာ ျမင္ခ်င္လို႔လား”လို႔ ဖိုးသုက ျပန္၍ အေငၚတူးတယ္။
သိဂႌက “နင္ဟာေလ…ေတာ္ေတာ္ပဲ။ ငါ့နင့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ေစတနာထားလဲ
နင္လည္းမသိတာမဟုတ္ဘူး”ဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းေလးထိုးလိုက္ေတာ့တယ္။ “ေအးပါဟာ။
ငါသိပါတယ္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုးမွာ ငါ့အေပၚေကာင္းတဲ့သူဆိုလို႔ နင္ရယ္၊
ဘိုးေအးေမာင္တို႔လင္မယားရယ္ပဲရွိတာ။ ငါ့အေပၚေကာင္းတဲ့သူေတြရဲ႕ ေစတနာကို
ငါနားလည္ပါတယ္”လို႔ ဖိုးသုေျပာေလေတာ့တယ္။ “ငါအရက္မေသာက္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ
သိဂႌ။ ဆိုက္ကားေမွာက္ၿပီးညကတည္းက ဆိုပါေတာ့။ အဲ
ဆိုက္ကားေမွာက္တာေၾကာက္လို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူးေနာ္။ နင္သိပါတယ္။ ငါဆိုတဲ့ေကာင္က
ဘာကိုမွ သိပ္ဂရုစိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါ ရွက္လို႔
မေသာက္ျဖစ္ေတာ့တာဟ”လို႔ ဖိုးသု သိဂႌကို ရင္ဖြင့္ေလေတာ့တယ္။ “နင္က
ဘာကိုရွက္တာလဲ ဖိုးသုရဲ႕။ နင့္ကို ဆိုက္ကားေမွာက္တဲ့အေၾကာင္း
ဘယ္သူကေျပာလို႔လဲ။ ဘယ္သူေတြေလွာင္လို႔ရွက္တာလဲ”လို႔ သိဂႌကေျပာေတာ့
“နင္ကလည္းဟ။ အရက္သမား မူးလို႔ေမွာက္လဲတာဆန္းလား။ ဒါကိုေလွာင္ရင္ေတာ့
ေလွာင္တဲ့သူက အရူးပဲ။ ဒါ့အတြက္ေတာ့ ငါမရွက္ပါဘူး။ ငါရွက္တာက အသက္
ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ငါက ေျခာက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္အဖိုးေလာက္ေတာင္
ေလာကႀကီးကို ရင္ဆိုင္ရဲဖို႔သတၱိေတြမရိွခဲ့တာ။ အလိုမက်လို႔အရာရာကို
အရွံဳးေပးၿပီး အရက္ေတြကို ေန႔ေရာညပါေသာက္ေနခဲ့မိတာ။ ငါရွက္သြားမိတယ္ဟာ။
ငါေလ ေလာကကိုအရွံဳးမေပးခ်င္ဘူး။ ေလာကႀကီးကိုအႏိုင္ျပန္ယူခ်င္တယ္
ငါေမ႔ထားခဲ့တဲ့ ငါ့ေန႔ေတြ၊ ငါဥေပကၡာျပဳခဲ့တဲ့ ငါ့ညေတြကုိ
ငါျပန္ယူဖို႔ႀကိဳးစားရမယ္။ ငါ့ဘ၀ေကာင္းေအာင္
ငါတည္ေဆာက္ခ်င္တယ္ဟာ…ငါျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ေတာ့
စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၿပီးသား…ဒါ့ေၾကာင့္
ငါ့ရဲ႕အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းနင့္ကိုတိုင္ပင္ေျပာျပတာသိဂႌရ”လို႔
ဖိုးသုေျပာေလေတာ့တယ္။ “ငါ သိပ္၀မ္းသာတာပဲ ဖိုးသုရယ္။ နင္တကယ္
အရက္မေသာက္ေတာ့ဘူးဆိုလို႔ ငါအရမ္း၀မ္းသာတယ္။ နင့္ဆီက
ဒီလိုစကားေတြၾကားရတာလည္း တကယ္ပါ ငါေပ်ာ္တယ္။ နင္တကယ္အရက္မေသာက္ဘဲ
ေနႏိုင္သြားၿပီေပါ့ေနာ္”လို႔ သိဂႌကေျပာေတာ့ “အစကေတာ့ ငါလည္း ေနညိဳရင္
ေလၿပိဳတယ္ဟ…ေနာက္ေတာ့လည္း ေယာက်္ားပဲဆိုတဲ့ မာနနဲ႔ ႀကိဳးစားထိန္းလိုက္တာ။
အခုေတာ့ လက္ဖက္ရည္ပဲေသာက္ေတာ့တယ္ သိဂႌရာ”ဆိုၿပီး
ဖိုးသုၿပံဳးကာေျပာေလေတာ့တယ္။ “ကဲ ဖိုးသု ငါတို႔ျပန္ၾကမယ္။ မနက္က်ရင္
ငါရံုးမသြားခင္ နင္နဲ႔အတူ မုန္႔သြားစားမယ္။ နင့္အိမ္ကို
ငါေခၚလိုက္မယ္ေနာ္”လို႔ေျပာရင္း ႏွစ္ဦးသား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေန
ထထြက္လာၾကတယ္။
မိုးလင္းလို႔ သိဂႌနဲ႔ဖိုးသု ႏွစ္ဦးသား
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္မုန္႔စားတဲ့အခါ … “နင္တို႔ရဲ႕ ေန၀င္ဆည္းဆာ
အသင္းေလးအေၾကာင္း ငါ့ကိုေျပာျပ သိဂႌ”ဆိုၿပီး ဖိုးသုက စကားဆိုတယ္။ “ေအးဟ။
ငါတို႔အသင္းေလးက လူမႈကူညီေရးပရဟိတအသင္းေလးေလ။ လူမႈပတ္၀န္းက်င္က
လိုအပ္တဲ့အကူအညီေတြကိုေပးတယ္။ ကေလးသူငယ္ေတြအေရး၊
သက္ႀကီးဘိုးဘြားေတြရဲ႕အေရးကို ကူညီေျဖရွင္းေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး
အိုမင္းမစြမ္းတဲ့ ဘိုးဘြားေတြကို တစ္လကို ေထာက္ပံ့ေၾကး ႏွစ္ေသာင္းဆီနဲ႔
လွဴဒါန္းေပးအပ္ၾကတယ္ဟ”ဆိုၿပီး သိဂႌက ရွင္းျပေလတယ္။ “ဒီတနဂၤေႏြက်ရင္
ငါတို႔ေရႊျပည္သာထဲမွာပဲ (၄၆)ရပ္ကြက္ဘက္က အဖိုးနဲ႔အဖြားဆီကို
သြားလွဴဒါန္းဖို႔ရိွတယ္။ နင္က စိတ္၀င္စားတယ္မဟုတ္လား။
အဲ့ေန႔လိုက္ခဲ့ေလေနာ္”ဆိုၿပီး သိဂႌက ေခၚေလတယ္။    “ေအးပါ။အဲ့ေန႔
ငါလိုက္ခဲ့မယ္။ နင္လည္း ရံုးတက္ရဦးမွာ။ သြားရင္သြားေတာ့။
အကိုေရ..လက္ဖက္ရည္ ပံုမွန္ႏွစ္ခြက္ ပါဆယ္ေနာ္”ဆိုၿပီး ဖိုးသု
ဆိုင္ထဲကိုလွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။
ဘိုးေအးေမာင္တို႔ အိမ္ေလးထဲကို ဖိုးသု၀င္သြားၿပီး “အဖိုးနဲ႔အဖြားအတြက္
ဒီမွာကၽြန္ေတာ္လက္ဖက္ရည္၀ယ္လာတယ္။ ခြက္ထဲ ထည့္ထားလိုက္မယ္ေနာ္”ဆိုၿပီး
ေသာက္ဖို႔ရာ ျပင္ဆင္ေပးလိုက္တယ္။ “ငါ့သားႀကီးကို သိဂႌေလးက
အေတာ့္ကိုခင္ရွာတယ္ေနာ္။ မနက္က သားတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕က
ျဖတ္သြားတာအဖိုးေတြ႔လိုက္တယ္”လို႔ ဘိုးေအးေမာင္ကေျပာေတာ့ “ဟုတ္တယ္။အဖိုး…
သူက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚအေတာ္ေကာင္းရွာတဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ။
ဒီတစ္ရပ္ကြက္လံုးမွာလည္း သိဂႌနဲ႔အဖိုးတို႔လင္မယားပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕
တြယ္တာစရာေပါ့ဗ်ာ”လို႔ေျပာရင္း ဖိုးသုရယ္ေလေတာ့တယ္။
“အဖိုးတို႔အိမ္ေနာက္ေဖးၾကမ္းေတြေဆြးေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ပ်ဥ္ခ်ပ္ေလးေတြ
၀ယ္ၿပီး အသစ္ ျပန္ရိုက္ေပးခဲ့မယ္ေနာ္။ အဖိုးကို
ကၽြန္ေတာ္ေျပာရဦးမယ္။ဒီလာမယ့္ တနဂၤေႏြက်ရင္ သိဂႌနဲ႔ကၽြန္ေတာ္
သူတို႔ပရဟိတအသင္းက သြားလွဴမယ့္ (၄၆)ရပ္ကြက္က အဖိုးနဲ႔အဖြားဆီ သြားမွာဗ်။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သိဂႌတို႔လို ပရဟိတအလုပ္ေလးေတြ လုပ္ၾကည့္ခ်င္လို႔ေလ။
တစ္သက္လံုးဆိုးေပလာၿပီး ျဖစ္သလိုေနလာတဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ ဘယ္လိုေနရမယ္။
ဘယ္လိုလုပ္ကိုင္ရမယ္။ ဘယ္လိုဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာေတြေတာ့မသိဘူးရယ္”လို႔ ဖိုးသုက
သူ႔အဖိုးကို ေျပာျပေလေတာ့တယ္။ “ငါ့သားက ဘ၀ကိုျဖစ္သလို
ေနလာခဲ့တာေလးကလဲႊရင္ စာရိတၱသတၱိေကာင္းတဲ့သူပါ။ အဲ့လိုလူမ်ိဳးက ဘယ္ေတာ့မွ
ဒုကၡမေရာက္ဖူးသား”လို႔ အဖိုးက ေျပာလိုက္တယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေျပာတာ
အဖိုးရ။ ဘ၀မွာေလ … ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမတၱာေပးၿပီး
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဆက္ဆံတာမ်ိဳးကိုမႀကံဳဖူးသလို။
ဆံုးမစကားေတြနဲ႔ေစာင့္ေရွာက္တာမ်ိဳးလည္းမခံစားဖူးဘူး။ တစ္သက္မွာ တစ္ခါမွ
မေခၚဖူးတဲ့ အေဖ၊အေမဆိုတဲ့ နာမ၀ိေသသနေတြကိုလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္
ေခၚပိုင္ခြင့္ရခ်င္တယ္။ အဲ့လိုပဲ သူမ်ားမိဘေတြက သူတို႔သားသမီးေတြကို
သားလို႔ေခၚတဲ့အခါမ်ိဳးမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚမယ့္ဂရုစိုက္မယ့္သူကို
ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ အဲ့လို
ကၽြန္ေတာ္မရဘူးတဲ့ေမတၱာေတြ၊ေႏြးေထြးမႈ၊ဂရုစိုက္မႈေတြကို အဖိုးတို႔ဆီက
ရခဲ့တယ္…အဲ့အတြက္ သားတကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ လူဟာေမွ်ာ္လင့္မိရင္
ေမွ်ာ္လင့္မိသေလာက္ ခံစားရတတ္တယ္ဆိုတာ…တကယ္အမွန္ပဲ အဖိုး။ အခုဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့တဲ့အရာေတြ တကယ္ကိုရေနပါၿပီ။အရာရာ
လွပလာၿပီလို႔ေတာ့ထင္တာပဲ။ ေလာကႀကီးရဲ႕အလွကို ခံစားဖို႔ ခံစားႏိုင္တဲ့
မ်က္စိ၊စိတ္၊ႏွလံုးသားတို႔သာလိုတယ္ဆိုတာ..ကၽြန္ေတာ္ယံုသြားၿပီ အဖိုးေရ”
လို႔ေျပာၿပီး ဖိုးသုတစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာႀကီး ၿပံဳးေနေတာ့တယ္။
တနဂၤေႏြ မနက္ေစာေစာက သိဂႌကလာေခၚေလတယ္။ “ဖိုးသုေရ … သြားၾကမယ္ေဟ့”ဆိုၿပီး
ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ “အခုသြားမယ့္ အဖိုးနဲ႔အဖြားက အဖိုးက
အသက္၆၅ႏွစ္။ အဖြားက အသက္၆၇ႏွစ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက သားသမီးမရိွဘူး။ အဖိုးက
မုန္႔ဖတ္ထုပ္ေရာင္းတယ္။”လို႔ သြားမယ့္ ဘိုးဘြားႏွစ္ဦးအေၾကာင္းေလးကို
သိဂႌကေျပာျပေနတယ္။ တကယ္တမ္း ေရာက္သြားေတာ့လည္း သိဂႌေျပာျပတဲ့အတိုင္း
တဲစုတ္ေလးထဲမွာ ႏြမ္းပါးတဲ့ ဘိုးဘြားစံုတဲြေလးကို ဖိုးသုေတြ႔ရေလတယ္။
ဖိုးသုမွာ သနားလို႔ဆိုၿပီး အိပ္ကပ္ထဲက ေငြတစ္ေထာင့္ငါးရာနဲ႔
ဖီးၾကမ္းေလးတစ္ဖီး ၀ယ္ကန္ေတာ့ခဲ့လိုက္ေသးတယ္။
“ငါေပ်ာ္တယ္။သိဂႌ..ငါ့စိတ္ထဲ တစ္ခုခုႀကီးဆို႔နင့္ေနသလိုပဲ။အဲ့အရာက
ၾကည္ႏူးမႈလားမသိဘူး။ ငါေခါင္းစဥ္မတပ္တပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါတကယ္၀မ္းသာတယ္။
ဒီလိုမ်ိဳးကုသိုလ္ပီတရေအာင္ ပါရမီျဖည့္ေပးတဲ့နင့္ကို ငါေက်းဇူးတင္တယ္
သိဂႌရာ။ ေနာက္ကို ငါတို႔အၿမဲဒီလိုသြားၾက။လွဴၾကမယ္ေနာ္”လို႔ေျပာကာ
ပီတိေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေနရွာတယ္။
ႏွစ္ဦးသား ျပန္လာရာလမ္းမွာ ရပ္ကြက္ထဲက ၁၃ႏွစ္အရြယ္
၀၀ျပည့္ျပည့္ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ကေလး ေမာင္ေပါက္စီေလးကို ဖိုးသု ေတြ႔မိတယ္။
ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳၿပီး ပီတိပြားေနတဲ့ ဖိုးသုက ေမာင္ေပါက္စီကို မုန္႔ဖိုး
ငါးရာ လွမ္းေပးမယ္လုပ္လို႔ “ေဟ့…ညီေလး ေပါက္စီ လာဦး ေရာ့ ဒီမွာ မင္းကို
မုန္႔ဖိုးေပးမယ္”ဆိုလို႔ ေမာင္ေပါက္စီက လမ္းေပၚတက္ေလွ်ာက္ေနရာက
ဖိုးသုတို႔ဘက္ကို လမ္းျဖတ္အကူး  ဒိုင္နာကားႀကီးတစ္စီး၀င္လာလို႔ ဖိုးသု
လွမ္းဆဲြတြန္းလိုက္တယ္။ ခဏတြင္းခ်င္းမွာ ဖိုးသုအရာရာကို မျမင္ေတာ့ဘဲ …
ဖိုးသုဆိုတဲ့ အသံေလးလည္း လြင့္ျပယ္ခဲ့တယ္။ တစ္သက္လံုး
ဆိုးဆိုးေပေပေနလာတဲ့ နင့္ကို လူေကာင္းႀကီးအျဖစ္ ျမင္ရၿပီဆိုမွ … နင္က
ငါ့ကိုထားသြားၿပီ။ ေလာကႀကီးကို လ်စ္လ်ဳရွဳခဲ့တုန္းကေတာ့ ေလာကႀကီးက
မျငဴစူဘဲ ေလာကႀကီးကို အက်ိဳးျပဳမယ္ဆိုေတာ့မွ …. ဘာလို႔ နင့္ကို
ခပ္ျမန္ျမန္ ႏွင္သြားရတာလဲ “ဖိုးသု . . . . ဖိုးသု လို႔ ငယ္သံပါေအာင္
အာေခါင္ေတြကဲြထြက္ ငိုေၾကြးေနရွာတဲ့ သိဂႌရဲ႕အသံေတြကိုေတာ့
ဖိုးသုမွာၾကားႏိုင္ေတာ့မယ္မထင္ပါ . . . ။    ။

ဖိုးသုည
၃၁.၁၂.၂၀၁၄ (ဗုဒၶဟူးေန႔)

Save The Aged (၅)ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ ေဆာင္းပါး “ရင္မွာေအးခ်မ္း အနာဂတ္လမ္း” ဖြားခ်စ္ခံစားေရးသားသည္


ဖြားခ်စ္ေနထိုင္ေသာ ေျမာက္ဒဂံု စက္မႈဇုန္တြင္ ယခုတေလာ လွ်ပ္စစ္မီးမၾကာခဏ
ပ်က္သျဖင့္ ဘုရားမီးႏွင့္ မိမိအတြက္ အလင္းရေစရန္
ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းညိွၿပီး ဖေယာင္းတိုင္မီး၏ အလင္းေရာင္ျဖင့္ ေနရပါသည္။
တစ္ေန႔တြင္ အမွတ္တမဲ့ ဖေယာင္းတိုင္မီးကို ၾကည့္မိရာမွ သံေ၀ဂရရိွခဲ့ပါသည္။
ဖေယာင္းတိုင္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ကို အလင္းေပးႏိုင္ရန္အတြက္ မိမိကိုယ္တိုင္
မီးေလာင္ကၽြမ္းေစၿပီး တျဖည္းျဖည္း အရည္ေပ်ာ္ကာ မူလသန္႔ရွင္းျဖဴေဖြးေသာ
ဖေယာင္းတိုင္ဘ၀မွ ဖေယာင္းရည္ဘ၀ ၄င္းမွ အခိုးအေငြ႔ဘ၀ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး
ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ လူသားမ်ားႏွင့္ပတ္၀န္းက်င္ကို အလင္းေရာင္ေပးကာ
မိမိဘ၀ႏွင့္လဲ၍ တာ၀န္ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ေပးခဲ့
ေသာ ဖေယာင္းတိုင္၏ဘ၀ကို
စာနာျခင္းႏွင့္ အတူ မိမိတို႔အဘိုးအဘြားမ်ား၏ ဘ၀ႏွင့္ ႏိႈင္းဆမိၿပီး
မၿမဲျခင္းသေဘာကို ဆင္ျခင္မိကာ သံေ၀ဂရရိွပါသည္။
ဖေယာင္းတိုင္ကဲ့သို႔ပင္ ဖြားခ်စ္တို႔ အဘိုးအဘြားမ်ားသည္လည္း
ငယ္ရြယ္ေသာဘ၀၊ ႏုပ်ိဳေသာဘ၀၊ လွပေသာဘ၀၊ ခြန္အားရိွေသာဘ၀၊
အသိဥာဏ္ၾကြယ္၀ေသာဘ၀၊ အားမာန္အျပည့္ရိွေသာဘ၀မ်ားစြာကို မိမိအတြက္၊
မိသားစုအတြက္၊ မိမိပတ္၀န္းက်င္အတြက္၊ မိမိရပ္ကြက္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ရြာအတြက္၊
မိမိဌာနအတြက္စသည္တို႔ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ျပည့္စံုေစရန္
အားကုန္အသံုးခ်ရင္း၊ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္းျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ကုန္
အားအင္ကုန္ အရြယ္ကုန္လြန္ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ အားကုန္လူပန္းျဖစ္ကာ
စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါ ႏြမ္းလ်ၿပီး မိမိဘ၀လမ္းကိုပင္
ေျဖာင့္ေအာင္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေသာ ဘ၀သို႔ ေရာက္ရိွေသာအခါ ေဖးမကူညီမည့္သူမဲ့ကာ
အထီးက်န္အားငယ္စြာျဖင့္ မီးစာကုန္ဆီခမ္းေသာ ဖေယာင္းတိုင္ဘ၀ႏွင့္
ထပ္တူညီစြာ ခံစားၾကရပါသည္။
တစ္နည္းဆိုရေသာ္ လူ႔ဘ၀ကို ေန႔တစ္ေန႔တာႏွင့္ ဥပမာေပးရလွ်င္
အဘိုးအဘြားမ်ား၏ဘ၀မ်ားသည္ ညေနဆည္းဆာခ်ိန္ကို ေရာက္ရိွေနၾကေသာသူမ်ားပင္
ျဖစ္ၾကပါသည္။ တစ္သက္တာလံုး ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနခဲ့ၾကရၿပီး
ညေနဆည္းဆာခ်ိန္ကို ေရာက္ရိွေသာအခါ အထီးက်န္ေနေသာ အဘိုးအဘြားမ်ား၏
ဘ၀ဆည္းဆာမ်ားသည္ ၿငိ္မ္းေအးစြာ ကုန္ဆံုးေစရန္အတြက္ အဓိကလိုအပ္ခ်က္မွာ
ေစတနာ၊ ေမတၱယ၊ ဂရုဏာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာအၾကင္နာတရားမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။
ဤအၾကင္နာ ေမတၱာတရား မ်ားႏွင့္ ခြန္အားပါေသာ လက္မ်ားျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္သင္စ
အရြယ္ကကဲ့သို႔ ဘ၀ဆည္းဆာခ်ိန္ကို တစ္လွမ္းခ်င္း ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ရန္
ေဖးမကူညီမည့္လက္မ်ား မ်ားစြာလိုအပ္ပါသည္။
အဆိုပါအၾကင္နာေမတၱာႏွင့္ ခြန္အားအျပည့္ပါေသာလက္မ်ားျဖင့္ Save The Aged
သည္ ဘ၀ဆည္းဆာခ်ိန္ေရာက္ အဘိုးအဘြားမ်ားကို ကမ္းလင့္ေဖးကူလ်က္ရိွပါသည္။
ဤသို႔ ကမ္းလင့္ေဖးကူေသာ Save The Aged အသင္း၀င္မ်ား၏
ခြန္အားပါေသာလက္မ်ားသည္ အဘိုးအဘြားမ်ား၏ ေလွ်ာက္လွမ္းရမည္ျဖစ္ေသာ
လမ္းပင္၊ ဘ၀ပင္ျဖစ္ပါသည္။ Save The Aged အသင္း၀င္မ်ားသည္
ဆည္းဆာခ်ိန္ေရာက္ အဘိုးအဘြားမ်ားကို ကူညီေဖးမရန္အတြက္ အၿပံဳးကိုယ္စီျဖင့္
ခြန္အားပါေသာလက္မ်ားႏွင့္ ကမ္းလင့္ႀကိဳဆိုၾကပါသည္။
ဤကမ္းလင့္ျခင္းသည္ပင္လွ်င္ Save The Aged သည္ ဘိုးဘြားမ်ားအတြက္
အားကိုးရာမီွခိုရာျဖစ္ၿပီး ခြန္အားအသစ္ကိုလည္း ျဖစ္ေပၚလာေစပါသည္။
အဘိုးအဘြားမ်ား၏ ဘ၀တည္ၿငိမ္ေရးအတြက္ စား၀တ္ေနေရးဟူေသာ အေရးပါဆံုးေသာ
လိုအပ္ခ်က္မ်ား ျပည့္စံုေစရန္ Save The Aged သည္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး
ျဖည့္ဆည္းေပးလ်က္ရိွပါသည္။ ထို႔အျပင္ တစ္ေနရာစီျဖစ္ေနၾကေသာ
အဘိုးအဘြားမ်ား ကိုလည္း တစ္ေနရာတည္း တစ္စုတည္းတြင္ ေအးခ်မ္းစြာ
ေနထိုင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ဘိုးဘြားရိပ္သာတစ္ေဆာင္ကို ေဆာက္လုပ္ရန္မူလကပင္
ရည္ရြယ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ရည္ရြယ္သည့္အတိုင္း Save The Aged ၏
ဘိုးဘြားရိပ္သာႀကီး ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးကာ ယေန႔ယခုတြင္ပင္
ဘိုးဘြားရိပ္သာဖြင့္လွစ္ပဲြႏွင့္ Save The Aged အသင္း၏
ပဥၥမေျမာက္ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ကို တစ္ၿပိဳင္တည္းက်င္းပေနခဲ့ပါၿပီ။
ဤရိပ္သာႀကီးတြင္လည္း အဘိုးအဘြားမ်ာကို ေၾကာင့္ၾကမဲ့စြာ
ထားႏိုင္ၾကေတာ့မည္ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ Save The Aged အသင္း၀င္မ်ား၏
စုေပါင္းဦးေဆာင္မႈ၊ စုေပါင္းႀကိဳးပမ္းမႈႏွင့္ ဦးတည္ခ်က္မပ်က္
စည္းလံုးညီညႊတ္စြာ ေဆာင္ရြက္မႈတို႔ေၾကာင့္  အသင္းႀကီး တည္ေထာင္သည့္ေန႔မွ
ယေန႔ ငါးႏွစ္ျပည့္တြင္ပင္ ဘိုးဘြားရိပ္သာႀကီးကို ေအာင္ျမင္ၿပီးစီးေအာင္
အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသာ ေအာင္ျမင္ေသာအသင္းႀကီးတစ္သင္းအျဖစ္လည္း
ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းတင္အပ္ပါသည္။
Save The Aged သည္ ဘိုးဘြားရိပ္သာေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးၿပီျဖစ္သျဖင့္
အဘိုးအဘြားမ်ားအား ရိပ္သာတြင္ ေခၚေဆာင္ထားရိွကာ အဘိုးအဘြားမ်ား၏ လူမႈဘ၀
အစစအရာရာတြင္ ေၾကာင့္ၾကမႈမရိွ၊ ပူပင္ေသာကမရိွေစရန္ ျဖည့္ဆည္း
ေဆာင္ရြက္သြားမည္ဟုလည္း ခန္႔မွန္းသိရိွရပါသည္။ ထို႔အျပင္အဘိုးအဘြားတို႔၏
က်န္းမာေရးကို ေစာင့္ၾကည့္ရန္အတြက္ ေဆး၀န္ထမ္းမ်ားထားရိွမည္ဟုသိရပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ Save The Aged ၏ အရိပ္အာ၀ါသေအာက္တြင္ အေစာင့္ေရွာက္ခံ
အဘိုးအဘြားတို႔၏ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္သည္ ပူပင္ေသာက ေၾကာင့္ၾကမႈကင္းေ၀းၿပီး
ေအးၿငိမ္းမႈကို ရရိွၾကပါေတာ့မည္။ အဘိုးအဘြားတို႔၏
ဘ၀မ်ားသည္ေအးခ်မ္းရပါၿပီ။ ၿငိမ္းေအးရပါၿပီ။ ေသာကမ်ားကင္းေ၀းရပါၿပီ။
ဤသို႔ျဖင့္ ႏွလံုးစိတ္၀မ္း ေအးခ်မ္းကာ ဘ၀ကူးေကာင္းေအာင္
အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေတာ့မည္။ ဤသည့္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ အဘိုးအဘြားမ်ားလည္း
၀မ္းသာပီတိျဖစ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ၾကည္ႏူးလ်က္ရိွပါသည္။
သို႔ျဖင့္ အဘိုးအဘြားတို႔၏ ရင္မွာေအးခ်မ္းရပါၿပီ။ အနာဂတ္အတြက္
သြားရမည့္လမ္းလည္း ေျဖာင့္ျဖဴးရပါၿပီ။ ဤသို႔
အနာဂတ္လမ္းေျဖာင့္ျဖဴးရန္အတြက္ ေဖးမကူညီ ျဖည့္စြက္ေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကေသာ
Save The Aged မွ ဦးေဆာင္သူမ်ားႏွင့္ အသင္းသားမ်ားအားလံုးတို႔သည္
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာ၊ခ်မ္းသာၾကပါေစ။ အလုပ္အကိုင္အႀကံအစည္မ်ားလည္း
တိုးတက္ေအာင္ျမင္ၾကပါေစ။ မိမိအက်ိဳး၊
အဘိုးအဘြားမ်ားအက်ိဳးႏွင့္လူမႈပတ္၀န္းက်င္အက်ိဳးမ်ား
တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ ႏွလံုးစိတ္၀မ္း ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္
ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစ။ Save The Aged အသင္းႀကီးလည္း ဆထက္တပိုး
တိုးတက္ေအာင္သည့္ အသင္းႀကီးတစ္သင္းျဖစ္ပါေစေၾကာင္
ေက်းဇူးအထူးတင္စြာျဖင့္ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သရင္း ပဥၥမအႀကိမ္ေျမာက္ Save
The Aged အသင္း၏ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ကို ဤေဆာင္းပါးေလးျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါသည္။




ဖြားခ်စ္ @ အဖြားေဒၚသန္းတင္
အေစာင့္ေရွာက္ခံ အမွတ္စဥ္ - STA 023
Save The Aged ဘိုးဘြားရိပ္သာ

Wednesday, 17 December 2014

မိုရာ (၅)


နည္းပညာရဲ႕တိုးတက္မႈအရိွန္အ၀ါေအာက္မွာ
ညစဥ္ညတိုင္းေရးျဖစ္ၾကတဲ့ဒိုင္ယာရီေလးေတြဟာ
ကိုယ္တို႔ခ်စ္ျခင္းရဲ႕
ေလးနက္မႈသေကၤတျပယုဂ္ေလးေတြလည္းျဖစ္ၾကမွာေပါ့ .... မိုရာ . . . ။   ။


မိုးစြတ္ေန
၁၅၁၂၂၀၁၄
တနလၤာေန႔
၁၀း၀၀ နာရီ

Tuesday, 16 December 2014

မိုရာ (၄)


သူစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔
ကိုယ္အၿမဲႀကိဳးစားသလို
ကိုယ္ေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို႔
သူအၿမဲစဥ္းစားတယ္
ဒီေလာက္ေလးနဲ႔သာ
ကိုယ္တို႔ဟာ ရိုးရိုးသားသား ခ်စ္ၾကတယ္ဗ်ာ . . . ။   ။


မိုးစြတ္ေန
၁၆၁၂၂၀၁၄
အဂၤ ါေန႔
၂၁း၀၀ နာရီ

Wednesday, 10 December 2014

မိုရာ (၃)

ႏွလံုးသားဖီခရမ္စီေတြညိွၿပီးသကာလ
ခံစားခ်က္ေတြလည္း ထပ္တူက်သြားတယ္ဗ်ာ ...



မိုးစြတ္ေန
၁၀၁၂၂၀၁၄
ဗုဒၶဟူးေန႔
၁၉း၀၀ နာရီ

မိုရာ (၂)

နားနဲ႔မၾကားႏိုင္တဲ့စကားတစ္ခ်ိဳ႕ကို

ကိုယ္တို႔ရင္ဘတ္နဲ႔ နားေထာင္ၾကစို႔

ဟယ္လို တက္စတင္ ၀မ္း တူး သရီး . . . ။   ။


မိုးစြတ္ေန
၁၀၁၂၂၀၁၄
ဗုဒၶဟူးေန႔
၁၉း၀၀ နာရီ

Wednesday, 12 November 2014

မိုရာ (၁)



သို႔ ... ရွပ္အကၤ် ီနီနီေလး
အကၽြန္ျမတ္ႏိုး
ရင္၀ယ္ ခိုး၍
ရိုးရိုးေလးပဲ ခ်စ္မိသည္ . . . ။     ။


မိုးစြတ္ေန


Wednesday, 18 June 2014

<<< ဟတ္ပီးဘတ္ေဒး အေမေအာင္ဆန္းစုၾကည္ >>>

ဖုန္းေလးနဲ႔ ႀကိဳးစားလုပ္ထားတဲ့
အေမစုေမြးေန႔အမွတ္တရေလးပါ . . . !

Happy 69th Birthday ဆိုေတာ့
ေရွ႕ႏွစ္ေရြးေကာက္ပဲြဝင္ရင္
အေမစုအသက္က ၇၀ျဖစ္ေနၿပီ
အသက္ရလာတာနဲ႔အမွ် က်န္းမာေရးကို
ပိုဂရုစိုက္ေပးပါအေမ … 





<<< ဟတ္ပီးဘတ္ေဒး အေမေအာင္ဆန္းစုၾကည္ >>>

အေဖ့ရင္ခြင္မွာ တီတီတာတာေနေကာင္းဆဲေန႔ရက္ေတ
အခ်ိန္မတန္ဘဲ လက္လႊတ္ဆံုးရွံဳးခဲ့ရတယ္ …

အေဖခ်စ္တဲ့တိုင္းျပည္
အေမခ်စ္တဲ့တိုင္းျပည္ကို စြန္႔ခြာလို႔
ျပည္ပမွာ ပညာရွာခဲ့ရတယ္ …

ႏွလံုးသားနဲ႔ခံစား ဦးေႏွာက္နဲ႔စဥ္းစားကာ
မိုက္ကယ္ကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ
(အဲ့ဒီအတြက္အေမမမွားဘူး အေမ) …

အေဖခ်စ္တဲ့တိုင္းျပည္ထဲ
အေဖ့ထက္မေလ်ာ့တဲ့ေစတနာ
အေမခ်စ္တဲ့တိုင္းျပည္မွာ
အေမ့ထက္မေလ်ာ့တဲ့ေမတၱာေတြနဲ
ခ်စ္တဲ့သူေတြကိုခဲြ ~ ခ်စ္ရသူေတြအတြက္
သန္း၆၀ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြအတြက္
မိုက္ကယ္ရဲ႕စ်ာပနေတာင္မတက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေမ …

ေန႔ရက္ေတြက ရွည္ၾကာေလေလ
ေကာက္က်စ္သူေတြလည္း အာဏာၿမဲဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ၾကား
အေမဟာ ေနအိမ္အက်ဥ္းသားလည္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္ …

အေမ့ရင္က သားႏွစ္ေယာက္ေမြးတယ္
အေမ့ရင္မွ မေမြးတဲ့သားေတြလည္း
အေမ့ႏွလံုးခုန္သံေတြကို တန္ဖိုးထားပါတယ္
သန္း၆၀လူသားေတြအတြက္ အေမ့ႏွလံုးခုန္သံေလးေတြ အေရးႀကီးတယ္ အေမ …

ႏွစ္ေတြေျပာင္းသြားၿပီအေမ
ေခတ္ေတြေျပာင္းသြားၿပီအေမ
စနစ္ေတြေတာ့မေျပာင္းေသးဘူးအေမ
ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႕ေနတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ေတြကို မတြန္းလွန္ႏိုင္ေသးသမွ်
လြတ္လပ္မႈဆိုတာ အတုေယာင္မွ်ပါ အေမ
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘဝေတြေလ
ကြ်န္ေတာ္တို႔သန္း၆၀အိပ္မက္ေတြ
အမွန္တကယ္ လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္
အားတင္းေပးထားပါဦး အေမ . . . ။ ။

မိုးစြတ္ေန
၁၉.၆.၂၀၁၄
(ၾကာသပေတးေန႔)
နံနက္ ၁၀း၀၀

Tuesday, 20 May 2014

<<< မိသားစု >>>






မိသားစုဆိုတဲ့ စကားစုက
ကမာၻတစ္ခုကို ျဖစ္တည္ေစတယ္ … ヅ

မိသားစုထဲမွာ
အိမ္သားအဖဲြ႕ဝင္ေတြရွိတယ္ …
အိမ္ေထာင္ဦးစီးအျဖစ္ ေဖေဖပါတယ္
အိမ္ေထာင္ရွင္မအျဖစ္ ေမေမပါတယ္
အဖဲြ႕ဝင္အျဖစ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြရွိတယ္ …

ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနထိုင္ရာ
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဂဟာဟာ
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကမာၻပါ …

တစ္ခ်ိဳ႕မိသားစုေတြမွာ
အိမ္ေထာင္ဦးစီး မရွိဘူး
အိမ္ေထာင္ရွင္မ မရွိဘူး
အိမ္သားအဖဲြ႔ဝင္ေတြရွိတယ္ …

ဒီလိုပဲ သူတို႔ေနထိုင္ရာ
သူတို႔ေနရာေလးဟာ
သူတို႔ကမာၻေလးပဲ …

စိန္ေတြ၊ေရႊေတြ မလိုဘူး
ဂုဏ္ေတြ၊ေငြေတြမလိုဘူး
အၾကင္နာ ၊ ေမတၱာ
သံေယာဇဥ္ေတြျဖင့္သာ
ဖဲြ႔စည္းတည္ေဆာက္ႏိုင္တာ
မိသားစု ဆိုတဲ့အရာ …

မိသားစုဆိုတဲ့ စကားစုက
တြယ္တာမႈကို ကိုယ္စားျပဳတယ္
ခိုင္မာမႈကို ကိုယ္စားျပဳတယ္
ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈကို ကိုယ္စားျပဳတယ္
ယုယ၊ညွာတာမႈကို ကိုယ္စားျပဳတယ္
ေစတနာအမႈကို ကိုယ္စားျပဳတယ္
ကရုဏာ၊ေမတၱာအမႈကို ကိုယ္စားျပဳတယ္
ေသြးသားေတာ္စပ္မႈကို ကိုယ္စားျပဳတယ္

အဲဒီစကားစုက
လူသားတိုင္းမွမဟုတ္
သက္ရွိ ရွင္သန္ေနထိုင္သူ အားလံုးကို
အထူးျပဳတယ္ . . . ။ ။

••• ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ့ မိသားစုတိုင္း မိသားစုတိုင္း အတူတကြ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕သာယာစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ၾကပါေစ . . .

Happy International Family Day !!!